Gitara [Official] - Completed

Gitara - Epilogue

Epilogue:  (Janessa’s POV)

 

After ng NAPAKAAAAAAA-HABANG story eh ehto na ang end... All stories must come to an end some time, di va?

So anyway, ehto, na-diretso kami ni Joshie sa tapat ng altar -- ay lam nyo ba?!  Ang papable nung father na nagkasal sa'min! wahahaha Oist, kasal na ko, awat na.  Halos four years na kaming kasal, and mas napapadalas na nga ung paghulog ko sa kanya sa kama-- eh kaseh naman! Sinosolo ung kumot!  Itulak ko nga!

Ay nga pala... We have a baby girl named Margaret (well, hindi na baby, naglalakad at nakakapagsalita na nang konti, pero baby pa rin para sa’min).  She's realllyyyy cute!!!  Kamukha ko kaya malamang paglaki eh maganda rin tohng batang toh! Wahaha  Kaya lang, daddy's girl. Parang nung isang gabi.. ehto ang isa sa mga usual events sa bahay...

Margaret:  (reach up ng hands nya sa'kin) Mea-balls!  Mea-balls! Mea-balls!

Yeah I know... Di ko ma-imagine kung sinong nagturo sa kanya nyan.  Grrr! horsey!

Nag-stoop down ako para kunin si Margaret.

Ako:  Marge, di ba I told you to call me mommy...

Or mom... or mama... or ma... kahit anoh wag lang meatballs!

Besides, di na naman ganon hairstyle ko ah!

Pinulot ko sya then dinala dun sa living room.  Oh by the way, speaking of living room, may sariling house na kame ni horsey. Iniwan na namen ang small apartment at lumipat sa Forbes. Ganda nga nung house eh... Simple lang... pero maganda.  Nakaka-miss minsan ung apartment – ang dami ring memories dun noh – pero gumagawa naman kami ng bagong memories dito sa bahay.

Binaba ko si Margaret sa harap ng TV.  Kaya lang di pa ko nakakalayo eh bigla naman sya umiyak! WAAAhhhh bahket?!??

Napaluhod uhlet ako tapos binuhat kagad sya.

Ako:  Ohh, bahket?  Bahket?

Wala pa rin!  Iyak pa rin sya!  WAAAAAAAAAhhhh Bahket?!?  Bahket?!?

"Ness?"

Napaikot ako sa boses.  Halos magsisigaw sa gratitude dahil hindi na ko mag-isa kasama ang crying toddler.

Ako:  Joshie!  She's crying nanaman! ToT

Napangiti si Joshua (hayyy… After all these years, nakakataas pa rin ng blood pressure ang smile nya~ wahaha ang lande!).  Binaba ni Joshua sa sahig ung briefcase nya – yup, ‘briefcase’ – shosyal.  Manager si Joshie ng isang rising band...oh di va?  Asensado!

Lumapit sa'kin si horsey tapos kinuha si Margaret.

Joshua:  Really, Janessa... Himala na sa buong araw na wala ako, buti eh nagkakasundo kayo ng anak mo.  I can't believe na nag-ppanic ka pa rin sa twing umiiyak sya.
Ako:  Kasalanan ko ba?  Bakit ba ang hilig nya umiyak?

Joshua:  Syempre.  Bata eh.

Binuhat nya si Margaret papunta sa kitchen.  Ako naman, sunod-sunod lang.

Joshua:  (nilalaro si Margaret) Aww, you want your bottle na, baby?  Want daddy to get it for you since muntik nanaman atakihin sa puso si mommy?  Yess, kailangan magpahinga ni mommy, no?

Ako:  Horsey!

Tumawa lang si Joshua.  Nakatitig si Margaret kay Joshua for a few seconds, tapos she nodded her head.  She actually listened!

Great... Mas magaling pa ung kabayo kesa sa'kin pagdating sa bata..

Kinuha ni Joshua ung bottled milk na nasa ref.  Inabot nya kay Margaret, na more than willing naman na kunin.  Kakakain lang, bottled milk na kagad…

Joshua:  Here, baby... You should go to sleep na rin... It’s past your bedtime na.

Lumapit sa’kin si Joshua then dahan-dahan binigay sa’kin si Margaret.  Syempre, kinuha ko naman.  Napangiti ako nung nakita kong pinaglalaruan na ni Margaret ung buhok nya – isang sign na inaantok na sya.  Pumipikit-pikit na nga sya eh.

Binuhat ko na si Margaret papunta sa kwarto nya.  Tahimik na sumunod sa’min si Joshua.  Nilagay ko na dahan-dahan si Margaret sa kama nya.

Ako:  Good night, sweetie. :)
Margaret:  Night-night, mama...*yawwnnn*  I wab you...and daddy too...
Joshua:  (um-appear sa tabi ko) And daddy loves you too, sweetheart...

Pinanood naming dalawa na makatulog si Margaret.  I made sure na bukas ung baby radio sa side nung crib.  Nung sure na kami na settled na si Margaret, lumabas na kami ni Joshua ng kwarto. Naglakad kami across the hallway sa kwarto naman namin.

Ako:  *sighs* She's so cute talaga.
Joshua:  Abah syempre!  What do you expect?! Eh tatay ako!
Ako:  Whe?!? Excuse me!  Nasa genes ko ung pagka-cute noh!

Pumunta si Joshua sa closet para magbihis ako naman eh na-upo sa kama.

Joshua:  Anong nasa genes mo?  Nasa DNA ko un!  Di mo pa ba nakikita?
Ako:  Mangarap ka.
Joshua:  Ayaw mo pang aminin na cute ako eh. (ngiti sa'kin)  Kaya nga na in lab ka sa’kin, di ba? :D
Ako:  Joshie, horsey ka, di ka doggie.  Doggie lang ang mga cute.
Joshua:  Sama mo...
Ako:  Awwww... Anoh yan, tampo ka na?
Joshua:  Heh!

Tumawa lang ako tapos nahiga sa kama hanggang matapos nang magbihis si Joshie.  Maya-maya, naramdaman kong umupo na rin si Joshie sa tabi ko, hawak ung gitara -- ung gitara na niregalo ko sa kanya 57257537 years ago.  Oo, buhay pa ung gitara.  Made to last through tender loving care, constant polishing, at regular na pag-tono~

Ako:  Bakit hawak mo yan?
Joshua:  Tagal ko nang di nakaka-kanta syo eh.
Ako:  Eh?  Bakit ngayon pa?

Ngumiti lang si Joshua, tapos nag-lean over and kissed me sa forehead.

Joshua:  Because I love you.

Ayiieeee~ Ako naman ang kinilig. hahaha

Ako:  Oh sige, kanta na~

Ngumit si Joshua then leaned in to give me a Kiss.

Joshua:  Happy birthday, Nessy.

I smiled at umayos nang higa.  Sinimulan ni Joshie ung intro nung "Gitara" ng Parokya ni Edgar... Yup... Laos na ung song sa panahon na toh...  Eh bahket ba?  Gusto nyang kantahin sa'kin un eh.

Like I promised, I stayed by his side as his inspiration, as his other half.. and sya naman, like he promised sa wedding vows, he loved me for the rest of his life.

Ung mga promises na un, naka-seal sa mga wedding rings namin… sa mga moments na ganito na everything seems perfect sa world… sa mga araw-araw na tawanan, awayan, at kulitan…

Hindi toh fairy tale... And di ako si Cinderella... Langya, pag nag-suot ako ng glass slippers, mababasag un noh!

Pero…

Joshua and I... We lived happily ever after.

 

 

The End.