Gitara [Official] - Completed

Gitara - Chapter 74

Chapter 74: (Janessa’s POV)

 

"Joshie?  Joshie?"

Nagpaikot-ikot ako sa apartment.  Parang naging ghost apartment bigla ang building.  Nasan ang people?  Sabi ko nang wag syang aalis eh. Kabayong talaga un—

Nanlaki ang mga mata ko nung pumasok ako sa living room.
Ang kalat ah!  Horsey talaga! Kumain ng fishball tapos di man lang niligpit!  Grrrrr!  Anong tingin nya sa’kin, katulong!?
Niligpit ko pa rin ung pinagkanan nung kabayong un – baka lang kasi mangamoy ung apartment, or mag-attract ng flies ung kalat.  Mahirap na. Bubwit na kabayo un.  Ano kaya dun sa "don't go anywhere!" ang di nya naintindihan?

Ay, if you're wondering about dun sa DVD, eh wala pa.  Tatawagan na lang daw ako nung gumagawa kaseh Pasko nga naman... Close lang kame kaya tinanggap nya ung video ko kahit sarado sila.

ring! ring!

Tinapon ko ung kalat sa basurahan at ung mga plato sa sink, tapos naglakad papunta sa telephone.

Ako:  Hello?

“You b1tch.”

Eh?

Ako:  Excuse me? Sino toh?

“Tingnan mo ginagawa mo kay Joshua... wala ka nang dinala kundi sakit ng ulo.”

Ako:  Ano? Sinoh ba toh?

“Kasama ako ni Joshua dati sa gang.”

Ako:  Eh?  Really? But you sound like a girl—Sorry!  Anoh!... Kung lalake ka, may ganon naman talaga sa telepono nag-iiba ung boses--

“Shut up!  Babae ako!”

Ako:  Really? Wow... Nakakapasok pala ang girl sa mga ganun. Oooohhh... Anong ginagawa mo dun?! Inaayusan mo ba ung mga guys, tapos, tapos, make-over. Ang cuuttee--

“Anoh ba?!”

Ako:  Ay, sorry. Inaaway mo nga pala ako... Please go on.

“Dahil syo, mas nasasaktan si Joshua!  Pupuruhan sya nina Victor!  Tingnan mo lang kung makakauwi pa sya dyan!”

Nanlamig ang dugo ko.

Ako:  Anoh?!

“Pero you can still stop them.  Leave him. Wag ka nang magpakita uhlet sa kanya. Umalis ka na dyan.”

Ako:  What the hell?  Nababaliw ka na ba?!?  Bakit ko naman gagawin un?!?  Listen here, you better make sure na walang mangyayari kay Josh, kundi, I swear, by the moon and the stars in the sky, ipapa-ambush ko kayo!

Binagsakan ko ng telepono ung amazon.  Tinitigan ko lang sandali ung telephone, nag-iisip.  Di rin ako nakatiis, tumakbo uhlet ako palabas ng apartment.

Nasan kaya si Joshie?  I hope he’s okay.  Of course he’s okay.  God, please let him be okay.

Tatakbo sana ako papunta sa Sampaguita St. nang may matanaw akong kumpol dun sa eskinita ng Magallanes.  Ilang beses akong binalaan ni Joshua na wag na wag raw dadaan dun sa eskinita na un, pero--

Sscreechhhh!!!

Tinitigan ko nang mabuti ung grupo.

Ako:  (bulong) Joshie?

Lumapit ako nang konti... Si Joshua nga ung nakatalikod sa’kin.  And… what IS that?!  May hawak ung kaharap nya na nag-gleam sa sunlight.

My golay!!! Baril ba un?!?!

Napahinga ako nang malalim.  Dahan-dahan, nag-try akong magka-ninja at nagblend sa shadows nung mga bahay.  Ayoko naman mahalata ako, baka lalong magkagulo.  Nung medyo malapit na ko, lumusot ako dun sa likod nung isang bahay, para mas madaling mahila si Joshua. Dahan-dahan akong lumapit... Maaabot ko na sana si Joshie nang biglang sumigaw ung may hawak nung baril!

OMG!!  Namumula na sa galet!  Anoh nanaman kayang sinabi nung kabayo?!  Di nya ba nakikitang konti na lang, heaven na ang punta nya?!?

Mas tinutok nung lalake ung gun kay Joshua!  Nanginginig pa sa galit!

Joshie!

Tumakbo kagad ako papalapit kay Joshua..si Joshua...


Di ko sya maabot...


Halos nasa tabi na ko ni horsey...konti na lang, mahahaltak ko na sya... then...

BANG!