Kader baştan çizmişti hayatlarını. Bütün roller dağıtılmış, her ayrıntı düşünülmüştü. Yağmurlu bir günde karşılaşmışlardı. İkisi de sinirli ikisi de birbirinden öfkeliydi.Yavuz tesadüf diye düşünürken Esra tevafuk diye içinden geçirmişti. Bu kadar z...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Sabahın erken saatlerinde uyanmıştım. Savsak adımlarla banyoya geçtim. Rutin işlerimi halledip hazırlanmak için dolaptan kıyafetlerime göz geçirdim. Uzun bir bakışmanın ardından, en sonunda ne giyeceğime karar vermiştim. Havalar artık hayliyle soğumaya başlamıştı. Kışlık kıyafetlerin çıkarmanın da vakti gelmişti. Dolaptan çıkardığım kıyafetleri giyinip aynanın karşısına geçerek eşarbımı yapmaya çalıştım. Bazen gerçekten inat ettiğini düşünüyordum. Bir türlü şekil almayınca sinirle başımdan çektim.. Eşarbı tam ortadan çaprazlama katlayıp, kenar kısımları aynı hizada mı, diye kontrol ettim. Mimari bir yapıtın dizaynı misali eşarbın kenarlarını ayarlayarak "Hadi bu son Bismillah." tekrar denedim.
Şükür ki bu sefer fazla uğraştırmadan istediğim duruşu almıştı. Kaymadan iğneleri çene altımda eşarbın iki ucunu birleştirirken rahatça nefes aldım. İlk kapandığım zamanlarda ki halimi hatırladığım da kıkırdamıştım. Ortaokul son sınıfta kapanmıştım. Eşarbım bozulmasın diye kafamı oynatmaz, yemek yerken çenemin oynamamasına çok dikkat ederdim. Robota bağlanmıştım. Şuan resimlere baktığımda "ıyyy bu ben miyim, ne biçim eşarp takıyormuşum," diye kendimle dalga geçiyordum. Kim bilir bundan 10 sene sonrada yine aynı şekilde eleştirir, dalga geçerdim. Zaman ilerledikçe giyinişleri, düşüncesi de değişiyordu insanın. Şuan güzel olan, sonra kötü geliyordu. Sürekli değişim içindeydik. Haliyle beğenme duygusu da zaman aşımına uğruyordu.
Kapı kulpunun aşağı inip kapı arasından annemin odaya gelmesiyle beynimi işgal eden düşüncelerimi bir kenara fırlatmıştım.Salise sonrası ne olacağını bilmezken hele ki benim durumumda ki bir insanın yaşananları dan sonra....Hiç ummadık bir anda odun dediğim adam, hocam , hocam olan şimdide sözlüm oldu.Bende taa 10 yıl sonrasını düşünüyorum.
"Esra kızım nereye gidiyorsun?"
"Anne dün söyledim ya, Rabiaya kahvaltıya gidiyorum. Akşamda orada kalacağım yarın da kursum var. O yüzden akşama doğru gelirim."dedi.
Kaşlarıyla onayladığını belli eder bir şekilde hal alırken" Tamam, kızım. Kızlara da selam söyle."dedi.
"Aleykümselam söylerim."
Askılıktan krem rengi geniş dış kıyafetimi çıkararak üzerime geçirdim. Etrafa son kez göz gezdirip, bir şey unutup, unutmadığımın kontrolleri yaparak göz gezdirerek, odadan çıktım. Merdivenlerden aşağı indim.Ayakkabı elime alıp,"Anne ben gidiyorum . Allah'a emanet olun." diyerek , kapıyı açtım.
"Sende kuzum."
Kapıyı kapatıp dışarıya çıktım. Rabia'nın evi yakın olduğu için yürümeyi tercih ettim. Yol boyu düşen yaprakların üstüne basarak çıkan sesle hipnoz olma evresine gelmiştim. Rabia'nın evlerine yakın pastahaneye uğrayıp, poğaça, açma, bir de vazgeçilmezimiz olan fakir yemeği diye de bilinse de aslında o bizim iftiharımız olan simit aldım.
