10 yaşındaki Mert Atalay'ın en büyük hayali süper kahraman olmaktı. Olmuştu da. 6 yaşındaki Beril'in hem süper kahramanı hem de biricik Mert'i idi ancak Mert, hayranlıktan ibaret sandığı bu sevginin ne kadar büyük olduğunu kavrayamamıştı. Taşınmadan...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bir gün, bir gün bir çocuk..."
"..."
"Eve de gelmiş kimse yok."
"..."
"Açmış bakmış dolabı."
"..."
"Şeker de sanmış ilacı."
"..."
Beril gittikten sonra kendimi uykunun kollarına bırakmış ve dangalak arkadaşlarım okuldan çıkıp bize gelene kadar da kalkmamıştım. Bana kalsa daha da yatar ve içimdeki acı bir nebze soğuyana kadar kalkmazdım lakin çocukların bize gelmelerinin nedeninin ben olduğumun farkındayken yatmaya devam edemezdim. Derin'in Feza'ya olup biteni anlattığını bilmek için müneccim olmaya gerek yoktu. Feza da öğrendiklerini çocuklara iletmiş ve onları da alarak bize gelmişti.
Her ne kadar olanları umursamıyormuş gibi görünmeye çalışsam da sessizliğim oldukça dikkat çekiciydi. Ben ve muma dönmüş gibi durmak? Normalde asla birlikte anılmayacak şeylerdi ve Beril, bir ilki daha başarmıştı; beni yaralayarak.
"Yemiş, yemiş bitirmiş."
"..."
"Akşama sancı başlamış."
Tamam, sabrımı sınamış ve Gökay için bu kadarının yeterli olduğuna kanaat getirmiştim. Evet, gayet iyi dayanmıştım. Hatta çok bile dayanmıştım.
Gözlerimi yerdeki halıdan çekerek çaprazımdaki tekli koltukta tepetaklak bir şekilde yatan Gökay'a çevirdim. Eve geldiğinden beri ilgimi çekmek için yapmadığı aptallık kalmamıştı ama artık burama kadar gelmişti. Kafamı dağıtmak istediğini anlayabiliyordum ve sırf bu yüzden buraya geldiğinden beri yaptığı her şeyi sineye çekmiştim. Gözlerini benden ayırmadan söylediği çocuk şarkısını bile ses etmeden dinlemiştim ama sinir krizi geçirmeme ramak kalmıştı. Ona karşı içimde büyüyen kızgınlık, Beril'e olan kırgınlığımı dahi geçmişti.
"Gökay," dedim, sıktığım dişlerimin arasından. "Tek kelime daha edersen seni dinlene dinlene döverim. Bir dur ulan, bir sus!"
"Kıvrım kıvrım kıvranmış."
Beni takmayarak aptal şarkısına devam ettiğinde "Kime diyorum lan ben!" diye bağırdım. Haykırmış da olabilirdim. Sinirim, ses tonumu ayarlayan irademe baskın gelmişti.
"Hastaneyi boylamış."
En sonunda uzun boyuma galip gelen sinirim beni aşağıda bırakırken, bir hışımla ayağa fırladım ve "Ben boylatacağım sana hastaneyi," diyerek Allah ne verdiyse girişmek için Gökay'ın üzerine doğru yürüdüm. Lakin daha aradaki mesafenin yarısını bile kapatamadan iki kolumdan da çekilerek durduruldum.
