Korte verhaaltjes (Flikken Maastricht)

Een sneeuw witte bruidsjurk

Nog zo'n verhaal gebaseerd op een liedje (zoek maar op als je het niet kent, ik heb een beetje een aparte muziek smaak ik weet het ;) )

Voor een prikkie: een sneeuw witte bruidsjurk, nooit gedragen, geen enkele keer.

Twee jaren oud voor een meisje dat trouwt, haast voor niets want ik hoef hem niet meer.

Voor een prikkie een sneeuw witte bruidsjurk met sluier nog nieuw in 't papier.

Ik verloor al m'n hoop daarom is ie te koop.

De telefoon rinkelde al voor de vierde keer vandaag. Misschien had ik toch beter een mailadres in die advertentie kunnen zetten in plaats van mijn telefoonnummer. Ik had niet gedacht dat er zoveel interesse zou zijn voor mijn trouwjurk. Het had de mooiste dag van mijn leven moeten worden maar in plaats daarvan heb ik hem nooit echt aan gehad. Behalve die ene keer dan toen Wolfs binnenkwam, dat was ook die keer dat hij zei te gaan verhuizen omdat hij ontslag had genomen. Hij is daadwerkelijk gegaan en ik heb niks meer van hem gehoord sindsdien. Nu al zo'n twee jaar geleden was dat. En hier zat ik dan helemaal alleen met die verschrikkelijke bruidsjurk waar ik dus toch niks meer aan had. De sluier zat zelfs nog in het papier, nooit gebruikt, hartstikke zonde natuurlijk maar het zal wel zo geweest moeten zijn. En dus had ik nu besloten om hem te verkopen, ik had er toch niks meer aan. Met wie zou ik nou nog moeten trouwen, Frank was immers de liefde van mijn leven. Tenminste dat dacht ik altijd tot Wolfs hier verscheen en ik ook gevoelens voor hem kreeg. Al deed ik daar verder niks mee want Frank maakte me gelukkig. Nu heb ik ze geen van beide meer, allebei weg, weg uit mijn leven.
'Met Eva van Dongen' neem ik mijn telefoon op omdat het een voor mij onbekend nummer is dat me belt.
'Eva, je bent het echt' hoor ik een stem die ik zolang heb gemist, tenminste dat denk ik.
'Wolfs' reageer ik dan ook vragend of ik het goed gehoord heb.
'Ja' hoor ik hem antwoordde. 'Ik zag je advertentie in de krant' begon hij. 'Ik ben in Maastricht en dacht misschien heb je zin om samen koffie te drinken, of natuurlijk chocolademelk' praatte hij verder terwijl moest bekomen van de schrik. Hij was het echt.
'Ja ehm oke' stemde ik nogal overrompeld toe. Ik was gewoon haast in shock door zijn stem te horen.
'Vaste plek, over een uur' stelde hij voor waar ik wederom mee instemde. Ik kon het gewoon niet geloven dat ik hem echt aan de telefoon had. Ik had hem tenslotte al twee jaar niet gezien of gesproken en nu ineens belde hij me op.

Ik wierp nog snel een blik in de spiegel voor ik de deur uitliep. Waarom ik het deed weer ik ook niet, wilde ik er echt goed voor hem uitzien terwijl hij me in de steek had gelaten?
Gelukkig was het niet ver van mijn huis en kon ik gewoon lopend gaan. Ik zag hem al staan toen ik dichterbij kwam. Hij was echt niks verandert, misschien wat grijzer geworden maar dat was dan ook het enige. Ik had een soort van drang om op hem af te rennen, zo blij hem weer te zien maar ik hield mezelf tegen dit te doen. Het zou best een beetje raar overkomen namelijk.
'Eva' was hij net zo verrast om mij te zien terwijl hij me vriendschappelijk omhelsde.
Stevig drukte ik me tegen hem aan, nu pas merkte ik eigenlijk hoe erg ik hem gemist had.
'Wolfs' kon ik niet geloven dat hij het echt was terwijl ik hem met tranen in mijn ogen aanstaarde nadat hij me los had gelaten.
'Is het zo erg om me te zien' grinnikte hij waarna ik mijn schouders ophaalde.
'Zullen we maar naar binnen gaan' stelde hij voor waarna ik nu knikte. Hij bestelde voor mij een warme chocolademelk en voor zichzelf een cappuccino nadat we plaats hadden genomen aan een tafeltje.
'Hoe is het met je' begon hij een gesprek.
'Wel goed' haalde ik mijn schouders op. Het was gewoon zoals het altijd al was geweest.
'Met jou' vroeg ik hem belangstellend terug.
'Ja ook wel goed' knikte hij een stuk overtuigender.
'Een leukere partner daar in Leeuwarden' vroeg ik hem. Waarom weet ik niet, misschien omdat de mijne tegenviel.
'Niemand is leuker dan jou hoor' knipoogde hij 'maar hij kan er wel mee door' grijnsde hij waarna ik mijn wangen voelde kleuren. Hij had gewoon een mannelijke partner.
'En de jouwe' vroeg hij grinnikend.
'Verschrikkelijk, hij is echt een lul' zuchtte ik bij het idee aan hem wat alleen maar voor een grote lach op zijn gezicht zorgde.
'Waarom ben je hier in Maastricht' vroeg ik hem belangstellend.
'Fleur' glimlachte hij 'ze gaat samenwonen en ik kom helpen met de verhuizing' legde hij uit. 'En toen zag ik die advertentie met jou telefoonnummer eronder' veranderde hij het onderwerp.
'Ach ja' wist ik dat het ter sprake zou komen.
'Waarom' wilde hij weten.
'Frank is een lul' gaf ik toe.
'Een grotere dan die partner van je' grijnsde hij bij die woorden.
'Allebei net zo groot' was ik van mening.
'Wat is er gebeurt' wilde hij weten.
'Jij ging weg, ik bereidde me helemaal voor op de grote dag en toen kwam Frank ineens. Wil je  wel met me trouwen. Dus ik zeg ja natuurlijk wil ik met je trouwen. Maar hij geloofde me niet. Volgens mij wilde hij gewoon zelf niet meer. Hij heeft de Ponti te koop gezet en is vertrokken' haalde ik onverschillig mijn schouders op. Natuurlijk hield ik van Frank al was ik niet meer zo verliefd als voorheen. Maar Wolfs was ervandoor gegaan dus besloot ik voor mijn relatie met Frank te gaan maar die wilde dus niet dat ik met hem zou trouwen uit medelijden voor hem of zo, dat waren zijn woorden geweest voordat hij vertrok.
'Vandaar dat de Ponti de Ponti niet meer is' vielen er puzzelstukjes op zijn plek. 'Ik was daar heen gegaan maar geen spoor van Frank of jou' legde hij zijn gedachte uit.
'Alles was al geregeld, nog een dag voor het zover zou zijn toen kon ik alles afzeggen' schudde ik afkeurend mijn hoofd.
'En nu wil je van je jurk af' vroeg hij.
'Ja wat moet ik er anders mee, hij hangt nu maar in de kast te hangen dan maak ik er liever iemand anders blij mee' legde ik hem uit waarom ik hem te koop aanbood.
'Ja logisch' haalde hij zijn schouders op. Ook niet wetend wat ik er anders mee moest.
'Je kunt ook alsnog trouwen' grijnsde hij opnieuw.
'Moet ik eerst iemand vinden om mee te trouwen' schudde ik mijn hoofd. Nee dat zou er nu nooit meer van komen.
'Dan trouwen wij toch, kom ik weer hier in Maastricht wonen. Heb je thuis net zo'n grote lul als op het werk' vond hij zichzelf enorm grappig.
'Jij bent geen lul. Oké een beetje dan' gaf ik lachend toe. 'Omdat je weg bent gegaan' vulde ik mezelf aan.
'Sorry, ik wilde je het geluk met Frank gunnen. Wist ik veel dat hij je alleen zou laten dan was ik nooit gegaan' legde hij zijn hand op de mijne.
'Shit happens' lachte ik het maar een beetje weg. Wat moest ik anders.
'Ik vind het fijn om je weer te zien Eef, echt' keek hij me nu recht aan waardoor ik weer iets van die gevoelens van toen opborrelde. Ik moet gewoon niet in zijn ogen kijken.
'Ik ook om jou te zien' gaf ik toe. Wie had überhaupt ooit gedacht dat wij hier nu nog samen aan een tafeltje zouden zitten. 

'Zie ik je van de week nog een keer, voor ik terug ga naar Leeuwarden' vroeg hij nadat hij afgerekend had. Hij had immers afgesproken om zo bij Fleur te verschijnen, dus moest hij wel gaan nu.

'Ja dat kan wel, bel me maar' glimlachte ik nog naar hem waarna we beide onze eigen weg weer gingen, hij naar zijn dochter en ik naar huis.

Ja dat was voor twee jaar, nu zijn wij bij elkaar. Als een sprookje door het leven bedacht. Ik was onderste boven, het is haast niet te geloven dat die bruidsjurk ons alsnog samenbracht. ♥