darmaduman

Kitabımı yayınlamaya başlamadan önce çok düşündüm.Kendimi çıplak sokağa çıkacakmış gibi hissettim.Sonuçta o bendim.Kitap okumak harika bir deneyim evet yazmak da öyle ama yazdıklarınla birlikte okurla aranda bir bağ kurulması birilerinin senin gizli dünyanda -orası her ne kadar kan ve korku dolu da olsa-sessiz sedasız dolaşması ;seni anlamaya başlaması işte bu eşsiz bir duyguydu.O an anladım ki her kitap okunmayı hakeder ve aynı  zamanda bunu  talep eder.Tabiki bu şu anlama gelmiyor ; asla yazdıklarım okura göre şekillenmemeli.Okur aşk okuyor diye kalemim fantastiğe giderken geri çevirmemeliyim.Okuyucu evet önemli ama seni anlayan çoklukta okuyucu daha önemli.Etrafta bir sürü biri birinin aynısı kitap varken sen sen olduğun için okunmalı ve eleştirilmelisin.
Ben onlara da kızmıyorum hepimiz içimizdeki duyguları kaleme dökeriz.Kimimizin içinde biriken karşılıksız bir aşktır.Kimininki ise umuttur mutluluktur sizi bahar bahçelerine götüren romanlar yazarlar benimse içimde tam bir duygu kaosu hakimdi.Öyle bir duygu ki dünyada yaşanan savaşları unutun en ağırı içinizde yaşanan savaşlardır.Önce akan bu kanı içime akıtmaya karar verdim.Olmadı taştı sonra ben bile hakim olamadım şehre kadar ulaştı.Ve sonra şehir kanlar içinde kaldı.Su yüzüne çıkar gibi duygularım kan denizinin yüzeyinde şehrin viranelerinde dolaştı.Belki de bu yüzden vampir kitabı yazıyorum.Karekterlerimin her biri içimdeki duyguların biri oluyor.O an herşey gerçek .Hayat gibi .Birşey yaşadığımda mesela içimdeki öfkeyi söküp atmak istediğimde acımadan o karekterimi öldürebiliyorum.Tıpkı George R.R. Martin gibi ..kırmızı düğünde kendi karekterlerini öldürdüğünde ona çok kızmıştım hatta ondan nefret etmiştim siz de benden nefret ediceksiniz belki ama sonra onu anladım ve kızgınlığım geçti hatta şu an daha çok seviyorum çünkü anlıyorum bir insanın kendini öldürmesi gibi o an buna muhtaçtı.