Kurkmantoluyase

~Yasemin, 17

Uzun süre uçuruma bakmaya başlarsınız, o da size bakmaya başlar, der Nietzsche. Yaşımın hanelerindeki rakamlara bakmaksızın, hayat içime kocaman bir uçurumu armağan etti.  Ben, içine hayatın siyah hediye paketlerini bıraktığı bu uçurumun, bana baktığını fark ettiğim gün, kalemimi elime aldım ve bir daha bırakamadım. 

Peki ben kim miyim? 

Beni, hevesle tırmandığı ağaçtan inemeyen bir kedinin çaresizliğinde, umursamazların huzuru eksik vicdanlarında, mürekkebi bitmiş kalemlerin işlevsizliklerinde, uykusuz gecelerin yorgun sabahlarında çok net görebilirsin. 

İnsan inandığı şeydir, demiş Çehov. İnanılanlar yönetir her zaman insanoğlunu. Ben yazmaya başladığım ilk gün, kağıdın üzerinde aslında benden izler bırakan kalemi elime aldığım o ilk gün, edebiyatın gücüne inanmaya başladım. Yaşadığım ve yaşayamadığım şeylerin ağırlığı omuzlarımda günden güne ağırlaşırken, kalemime tutunup kısa süreliğine de olsa doğrulabiliyorum. 

Süslü, abartılı cümlelere gerek yok. Hayat çok basit, onu zor hale getiren insanlar ve sanırım insan kalabilmek işte tam da bu yüzden zor. Ben, vaadedilen cehennemin bu dünyada da var olduğuna inanıyorum, çünkü insan her şeyden önce kendi cehennemi ile imtihan oluyor. 

Kendi içsel dünyasıyla,  gerçeği arasındaki dengeyi kurmaktır bence ruh sağlığını korumak. Benim denge tahtam kalemim ve elimden tutanım kitaplarım. Onlara minnettarım. 

"Bitmiyor, sadece belki güneşli bir günde veya kalabalık bir gecede geçtiğini sanıyorsun ama geçmiyor esasında. Alışıyorsun zamanla..."