l o v e s t r u c k

-88

a/n: hi!!! i won't be updating until friday so sa sat po ang next ud huhu

jennifer's pov

i woke up at the sound of a loud snore. a sound of a crying boy.  my eyes shifted to see kung sino iyon at biglang sumikip ang dibdib ko nang makita ko kung sino yung nakayuko sa tabi ko habang hawak ang isa kong kamay. even if his head was down alam ko kung sino siya.

my blaster.

unti-unting pumasok sa isipan ko ang mga maaaring mangyari. pwedeng magalit siya sakin dahil tinago ko sa kanya yung sakit ko. pwedeng iwan niya ako dahil pwede akong mamatay anytime. and it steadily while painfully broke my heart as these thoughts come into my mind.

slowly, i moved my hand that he was holding at napaangat yung ulo niya. he automatically looked at me with worried eyes. i smiled at him weakly.

"s-sorry, baby t-ter."

pinunasan niya kaagad yung mga luha niya at lumapit sakin. he smiled while shaking his head.

"hindi, wag kang mag-sorry. naiintindihan ko naman. naiintindihan ko na." he sweetly said as he wiped my tears away using his thumb.

i didn't bother asking kung pano niya nalaman na nandito ako. siguro sinabi na sa kanya ni zild.

umupo siya sa tabi ko at pinatong ang ulo ko sa isang braso niya. tsaka niya ako niyakap.

"na-miss kita baby jen. sobra sobra."

he was my temple pababa sa gilid ng aking mukha at huli ay sa pisngi ko. napapikit nalang ako sa sensasyon na nararamdaman ko sa bawat pagdampi ng labi niya sa aking balat. he was kissing my face as if i was a fragile thing na maaaring masira if i was not handled gently.

"ter, a-alam mo ba k-kung bakit ako nandito?"

ilang minuto rin ang lumipas bago siya sumagot. "may sakit ka sa puso." his voice was muffled dahil sa mukha niyang nakabaon sa leeg ko. my heart broke pagkasabi niya nun. dahil naramdaman ko na naiiyak na naman siya. eto na nga ba ang sinasabi ko, ayokong nakikita na nasasaktan siya dahil sakin.

napapikit ako at tumulo ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan.

"h-hindi ko sinabi kasi a-ayokong mag-alala ka."

making him sad or worry because of me is the last thing i would do. pero siguro imposibleng magawa ko iyon. i can't keep everything from him. eventually, malalaman naman talaga niya ang kalagayan ko.

"natatakot ka rin ba na kapag nalaman ko...iiwanan kita?"

napalunok ako. no, i was thinking of a worse situation.

"m-mas natatakot ako na b-baka iwanan kita bigla. at k-kapag nangyari yun, s-sana mapatawad mo ko."