Kızlar Çetesi

ÖZLEDİM SEVGİLİM

multideki şarkıyı söylediğim andan itibaren dinleyin

iki ay sonra

hazaldan:
iki ay dile kolay tam iki ay hani o gülüp eğlenen saçma saçma espiriler yapan abuk sabuk hareketleri olan herşeye rağmen eğlenebilen kızlar çetesi vardı ya işte ondan eser kalmadı kimse konuşmuyodu kimse birbiriyle sohbet bile etmiyodu okulda bile kimseyle konuşmuyoduk bize bulaşanlara bile bişey söylemiyduk eve gelince de öylece odamıza kapanıyoduk aynı evin içinde yabancılaşmıştık sanki birbirimize ve hala o olayın ilk günkü acısı vardı içimizde benim o doktorun başınız sağolsun dediği an hala her gece rüyalarıma giriyodu nasıl iyi olabiliriz ki

çağladan:
toparlanamamıştık hala,içimizden biri bile başaramamıştı kendine gelmeyi hani o çok güçlü hani o herkesin korktuğu herkese kafa tutan onlara bulaşan herkesin belası olan kızlar çetesi nerde,yok ortalıklarda uzun zamandır hatta korkuyoruz bile evet deli gibi korkuyoruz gerçeklerle yüzleşmekten iyileşmekten kendimize gelmekten çünkü kendimizi toparladığımızda o acıyı daha çok hissediceğimizi daha çok hatırlıcağımızı biliyoruz ve belki de bu acının bizi daha kötü daha acımasız insanlar yapıcağını da biliyoruz ve bundan korkuyoruz...

meteden:
burak gideli iki ay olmuştu iki aydırda hiçbi haber alamamıştık endişelenmiyo değildik ama kötü bişey olmadığına kendimizi inandırmak istiyoduk zaten iki aydır yaptığımız tek şey kendimizi kandırmaktı. kızlarıda sadece okulda görüyoduk ama konuşmuyoduk bile onlarında toparlanmaya ihtiyacı vardı çünkü ve bu hiç de kolay bişey değildi

*****
barış:burak nasıldır acaba
aras:iki ay oldu ne aradı ne biz arayınca cevap verdi hiçbi ses seda yok
mete:biz mi gitsek ki yanına
meriç:bencede cumartesiye bilet alıp bi gidelim
aras:iyi olur

telefonuma bildirim geldi başta facebooktan diye önemsemedim ama sonra gelen bildirimin burak duman yakınlarınızda diye bi bildirim olduğunu görünce bi an duraksadım
ve bildirimi diğerlerinede gösterdim

aras:bi yanlışlık olmasın burak izmirde
barış:aynen sonuçta sosyal medya ne kadar güvenilir olabilir ki
bora:bilmiyorum ama bana her şu bildirim geldiğinde o kişi gerçekten yakınımda oluyo hemde çok yakınımda
mete:yani burda olabilir mi demek istiyosun
bora:neden olmasın belkide dönmüştür
aras:döndüyse ve burdaysa neden eve gelmedi madem o kadar yakınımızda
barış:evin önünden geçip gitmişde olabilir
meriç:iyide nereye
mete:benim aklıma bi yer geliyo ben her ihtimale karşı gidip oraya bakıcam sizede haber veririm

şarkıyı burda açabilirsiniz

buraktan:
ben geldim sevgilim biliyorum iki ay oldu şimdi iki aydır nerdeydin diyceksin belki. ama yapamadım gelemedim yanına cesaret edemedim işte,başta inanmadım kabullenemedim öldüğünü olmaz öyle şey dedim çok uzun sürdü kabullenmem be ece cesaretimi toplayıp yanına gelmem çok uzun sürdü korktum çünkü gelirsem iyice dağılıcağımdan bi daha hiç toparlanamıycağımdan korktum ama daha fazla dayanamayıp yine geldim yanına. özledim be sevgilim çok özledim,sesini bakışını gülüşünü kokunu sarılmanı öpmeni kızmanı bağırmanı trip atmanı saçının tek telini bile çok özledim nolur geri dön be sevgilim nolur bi kabustan ibaret olsun bunların hepsi nolur gerçek olmasın ve ben o kabustan uyandığımda sen yine yanımda ol kocaman gülümseyip "uykucu hadi kalk artık saat kaç oldu" de sarıl,sonra bende doya doya içime çekiyim o güzel kokunu ama nolur gel artık daha fazla özletme daha fazla hasret çektirme bana nolursun. sanki biri elleriyle boğazımı sıkıyo gibi nefes bile zor alıyorum ben sensiz hem hani söz vermiştin sen bana bırakmıycaktık biz hiç birbirimizi izmirede birlikte dönücektik ben tek döndüm sevgilim sensiz tek başıma bindim o uçağa neden tutmadın sözünü neden bu kadar erken bırakıp gittin beni neden. ben sana kendimden çok değer veriyorum ece ben seni kendimden,herşeyden çok seviyorum sen canımın yarısıydın benim,diğer yarısı da annemdi önce o terketti beni sonra sen canımın iki yarısıda gitmişken söyle şimdi nasıl yaşıycam ben,sen benim yaşama sevincim annemin ölümünden sonra beni hayata bağlayan tek şeydin şimdi  nasıl yaşıycam ben...

meteden:
biz birlikte büyüdük burakla yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmedi her zaman yanyanaydık. burağın hayatında bi annesi bide ben vardım
herşeyini annesinden bile önce bana anlatırdı birbirimizin tüm sırlarını bilirdik tüm sevinçlerimizi üzüntülerimizi ilk birbirimizle paylaşırdık birlikte ağlar birlikte gülerdik ve ben birlikte büyüdüğüm bu çocuğun ne babası hayatta olmadığı için onun özleminden ne küçükken mahalle maçlarında düşüp oramızı buramızı yardığımızda ne kavgalarda dayak yediğimizde ne de babasının yokluğunda ona hem annelik hem babalık yapmış burak için herşeyden kıymetli olan canından çok sevdiği annesi öldüğünde ağladığını bilirim  ve ben mete gürsoy 18 yıllık hayatımda burağın ilk defa bugün bu mezarlıkta ağladığına şahit oluyorum...

...