hayatımın her evresindeki, her yüsra'nın ortak yanı olabilecek tek şarkı bu sanırım. ben uzun bir süredir "yoruldum" evresindeyim ve orada takılı kaldım. bilemiyorum belki de kendimi orada takılı kalmaya zorlayan benimdir. içimden bir ses, hep üzgün olmak zorunda olduğumu söylüyor. ve bu ses yüzünden insanları kendimden itiyorum. her zaman olduğu gibi yalnız kalan yine ben oluyorum. aslında bu durum beni rahatsız etmiyor artık. alıştım sanırım yaşamaktan zevk almamaya, ya da bomboş yaşamaya. ama biliyorum, düzelecek. bunu da aşacağım. çünkü çabalıyorum. her gün aynı iğrenç hislerle uyanmak ne kadar zor olursa olsun, ben deniyorum. belki yanımda birileri olsa her şey daha kolay olurdu ama hayatımızın her evresinde çevremizde birileri olacak değil ya. aşacağım, bunu biliyorum ve karakterimi oluşturan şeylerin yaşandığı bu yere -her ne kadar berbat da olsa- son kez yazmak istedim.