ff

ruh halime mi üzüleyim hayatımın gidişatına mı yoksa her neyse

vedasız gidişleri iyi bilirdim de ilk defa vedalı bir gidişe şahit oldum. bu kadar acıtacağını bilsem onca zaman vedasız gidişe sitem etmezdim. canım yandı, yandı da sanki ateşi görülmedi dışardan. kendi kendime yandığımı hissettim. nefesi kesildi gözlerimden akan yaşları sayamadım. dizlerimde öyle bir ağrı var ki dizlerimin üzerine çöküp oturacak soluklanacak kadar dermanı yok. utanmadan sıkılmadan ağladım bitkin düşene kadar kendimi bitirene kadar. bu acı beni ne kadar götürür yolda neyle karşılaşırım inan hiç bilmiyorum ama hayatımın dersini veren bu gidişi ömrüm boyunca unutmayacağım. ilk defa gidene kızamıyorum. gitmeli çünkü kendisi için gitmeli. bu kararı verdi bende saygı duydum ama o nasıl saygı duymak kan revan ağrı sancı içindeyim. yarın sabah gidişinin ilk günü olacak ve benim bildiğim tek şey son sözleri. o sözlerin yükünü bir ömür omuzlarımda taşıyacağım. hüzünle değil küçük bir tebessümle. hoşçakal

beklentilerimi karşılayamadığın için kendimden çokça özür dilerim. seni öyle bir yere koymasaydım hiç bir şey şuan olduğu kadar karmaşık olmazdı

gözlerin görmek için değil bakmak için var oldugunu anladım. iki gözüm var ama göremediğim şeyler çokça aştı ruhumun diplerini. kör olduğumu göremediğimi görmek yerine sadece baktığımı anlıyorum artık. dokunmadan hissedersin ya canına zarar gelmeden hissettiğin acı gibi bir şey aslında bu. gözüm açıldı. perde kalktı sanki ilk defa. nefesimi tutmuş ilk gördüğüm acıda batan dikenleri iliklerime kadar hissetmiştim. ben görmüyormuşum meğerse bakıyormuşum. güçsüzlüğümün en büyük sebeplerinden biriymiş bu aslında. yada güçsüz hissetme sebebimmiş. perdeler kalktığında gördüğüm ilk şey en yakınımda hissettiğim sancılardı. en yakınlarımın hissettirdiği sancılara bakıp durmuşum bunca zaman kör olmak için illa gözümü kaybetmem gerekmiyormuş meğerse. acılarıma dokundum. acılarımı derinden hissetmek için yaklaştım soğuk ellerimi ateşe bastım sanki. bastığım ateş ellerimi değil yüreğimi yaktı, durmadım. durursam tekrar görememekten korktum. ellerimi ateşten çektiğimden beri acıyı değil hayal kırıklığını daha net hisseder oldum. artık bakmıyorum görüyorum dokunuyorum hissediyorum acının nereden nasıl geldiğini idrak edebiliyorum. bir acım var ama sebebi yok demiyorum artık. gözlerim kapalı olsa da görüyorum. baktığım yerler aynı, gördüğüm şeyler için aynı şeyi söyleyemem.

hayat bulduğumu düşündüğüm yanlış kapı beni yanlış yollara sürüklerken nefes alamıyormuş gibi hissettim az önce konuştuk daha nasıl bu kadar iyi biriyken bu kadar kotu biri olabiliyor anlamıyorum onu hala seviyorum 

ben tekrar hayat buldum sende. geçmişteki acılarımı, hayal kırıklıklarımı, pişmanlıklarımı geride bırakmış gibi hissediyorum. sanki aniden geldin göklere çıkardın beni yerin dibinden. ben tekrar hissettim hayatta olduğumu. bana gelerek benim acılarımı dindirdin bilmedende olsa. tek bir sarılmana yenildim sanki. o kadar ihtiyacım vardı ki birinin omzunda dinlenmeye. sonra hayat seni çıkardı karşıma garip bir şekilde kapıldım rüzgarlarına. hep peşindeyim sanki sen önde ben arkada. bu bitik hayatın içinde aşkı buldum ya ben daha ne diyeyim. sevilmeden gittim demem artık. bir çok kez sonlandırmaya çalıştım hayatımı bir çok kez denedim. lafta değil yaptım bunu. şimdi diyorum iyiki girmemişim onunla bir ortak geçmiş bırakmadan nasıl gidebilirmişim. insan mutluluktan ağlar mı? kaybetmekten korktuğu için gözleri dolar mı? doluyormuş. hatasız da doluyormuş insanın gözleri. iki gözümün çiçeğini mutluluk birazda korkuyla suladım bugun. hüzünle sulamak nasip olmasın. tek isteğim bu. 

Yine yanıldım. Bir insan aynı hataya kaç defa düşer? Ben çok düşüyorum. Tutulmakta zorlanıyorum. Bu kez oldu sandım. Bu kez başardım sandım. Yine yanıldım. İnsan cesaret etmekten değil de yanılmaktan nasıl korkar? Cesaretim beni her seferinde başka bir çukura sürüklerken nasıl ayaklarım yere basacak? Cesaretsiz davranırsam nasıl kazanacağım. Problemim ne çözemiyorum. Bunların yanı sıra ailemle kalmak istemiyorum. Ayağıma bağlanan taşlardan kurtulmak istiyorum. Babam gibi. Ayaklarım hep ya boşlukta yada çukur çamurunda. Düz toprağa ne zaman nasıl çıkarım bilmiyorum. Bütün çabalarım boş geliyor. Çabalamasam olmuyor nem yapmam gerekiyor akışına bırakmatı seçtiğim her şey benimle beraber çukurda. Onları almak istesem yük ağır geliyor. Almasam bomboş kalıyorum. 

ani gelen geçmişin acısı vardır ya hani bi anda dolar yaşananlar zihnine seni perişan edecek kadar ağırdır. onu yaşamak ve aynı olayları defalarca kez içinde atlatmak o kadar zor geliyor ki. bazen düşünüyorum elimde olmayan şeyleri değiştirebilecek gücüm olsaydı nasıl bir düzen içinde yaşardım diye. insanın ruhsal sağlığı ne kadar önemli. bazen beden bile ruh haline göre şekillendiriyor kendini. o evreye geldiğinde insanda bir tükenmişlik hissi oluyor. ne yapacağını bilememe, kendini salmış, ne yapsa zarara uğratan türden bir bitmişlik.. bir insan nasıl her şeyde kaybedebilir? nasıl hiç bir şey onun istediği gibi şekillenmez? her insanın hayatına anlam katan bir şey yok mudur? bazen olmuyormuş. geçmişime nefret mi kussam sakın kalıp olan biteni mi izlesem insanlarla aramı mı açsam yoksa daha mı yakınlaşsam bilemiyorum. dışardan yardım alıp karar vermeye kalksan herkes kendine iyi geleni söyler kimse sana ne iyi gelir nasıl aşarsın onu bilemez. asıl mesele kendine iyi geleni bulmak. bunu yapamayan bir insan nasıl devam edebilir hayatına yada hayatını sonlandırmaya bile cesareti olmayan biri nasıl devam edebilir bu yola. 

çocuktum büyüdüm sandım arkamı döndüm peşimde dudaklarını büzmüş beni bekliyor. 

bir avuç topraktan gelip can bulan rengârenk bir çiçek gibi her mevsim farklı duygulara bürünüyor yüreğim