aleska

Gece yine rüyalarımı nurunla aydınlattın, o kadar huzurlu uyumuşum ki.. Şimdi nasıl özledim seni. Seneler geçiyor ben her yerde hala senin kokunu, beni koruyan kollarını arıyorum. Dayanmaya çalışıyorum isteklerini dile getiriyorum ama korkuyorum çok korkuyorum. Yanına gelebilmek için canımı vermeye hazırım ama daha zamanı değil dedin bana.. Zamanı ne zaman gelecek? Bir gün daha yokluğunu kaldıracak halde değilim görmüyor musun uzaklarda? Allah'ım biliyorsun içimdekini demekten başka bir şey diyemiyorum.

Bu kadar çökmüşken iyi olmaya çaba göstermekten yorulduğum şu son birkaç ayda şimdi ne yapacağımı bilmez bir haldeyim. Ne anlatabiliyorum ne de anlayan çıkıyor karşıma. Gerçi hepsinin sorumlusu yine kendimim ama olsun. 
          İçimi dökmeye bile mecalim yok artık, sanırım son demlerimdeyim.

Vedaları yazmayı sevmem ama hayatın bir gerçeği var, elbet her şey bir gün bitecek. Acımasızlıkta üstüne yok maalesef.
          :)
          
          03.31'

Aşk, sigara dumanı gibi bir görünüp bir kaybolur insanın ömründe… Kaybolmadan kalbe çekmek gerekir tek nefeste. 

Ekselansları gibi sevilmek.. Kalbimi buraya gömdüm. 
          
          
          
          https://www.wattpad.com/story/220614542?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=story_info&wp_page=story_details_button&wp_uname=ymiraa07&wp_originator=SCU4Z620NSkJyxTqwhkJ3zs5Brt8Vtv3GkuoOzQNFLI9VLG85n7eAoYHN%2BgMuV9XD3qev8hX%2FGbFUE0ZhMbXvfNoswTR3o7hBEakR6t7PWWks06%2FGbE3G6drA43CaPEZ

Uzun zaman sonra merhaba kendim, bugün ne kadar, kimler tarafından, nasıl canım yandı tek tek konuşacağız seninle beraber.

Kalbimin ağrısı ne zaman tamamen dinecek tanrım..? 

Söylenmesi gereken o kadar söz varken ağzını açıp tek kelime dahi söyleyememek ve artık olan durumlara alışmak. Bu da güzelmiş.. 

"İnsanlara güvenmek korkunç bir kabusun başlangıcıdır."
          
          Jimin - Face-off
          

Evde daralan ben şimdi dışarı çıkmaktan korkar oldum. Eskiden iyi gelen memleketim sadece canımı yakıyor.  Arkadaşlıklarım eskisi gibi değil. Konuşmak istesem telefon rehberime bakıyorum bir gün beni bırakıp gidecek sonuçta neden kalkıp derdimi anlatayım diyerek rehberi kapatıyorum. Ne zaman ihtiyacım olsa yanımda insan bulamıyorum. Kendimle fazlasıyla çelişiyorum. Ruhum yara aldıkça bedenime yansıyor. Şu yaşımda bi' ton hastalıklarla uğraşıyorum ve artık ilaç içmekten bıktım eskiden bunun yalanlarını söylerken şimdi yalanlarımı yaşıyorum. Hepsini yaşamayı elbette hak etmişim ki yaşıyorum da bazı şeyler fazla değil mi..?
          Dede, üzgünüm daha fazla dayanamıyorum, gücüm gün geçtikçe azalıyor ve şu hayata tutunma sebeplerim azalıyor.. Keşke yanına alabilsen, çok özledim...