yeonbinrealaq

Hissedip kelimeye dökemiyor olmak çok korkunç. Eski ben olmayı özledim.

yeonbinrealaq

bussoyal

@yeonbinrealaq  çıldırdım bunu görüncee
Reply

pageyawngyuu

@yeonbinrealaq  eveeett çok güzeller bu arada TT
Reply

yeonbinrealaq

Yorum okuyunca çok gaza geldim yazmaya mi donsem

jjunerina

@ yeonbinrealaq  lutfen.
Reply

misemsiiii

@ yeonbinrealaq  NOĞLAR DÖN
Reply

yeonbinrealaq

Unutmaya korkuyorum, çok korkuyorum. Çünkü beni ben yapan, kelimlerimi döktüren senin bıraktığın acı. Sana hissettiğim igrenme duygusu, düşüncenin bile midemde sancı bırakması hissine rağmen seni unutmayı isteyemiyorum. Bundan korkuyorum, kaybederim diye korkuyorum. Keşke seninle hiç bir şey olmamış olsaydı. Sana karşı her zaman ilk günkü gibi kalmış olsaydım. Sence şimdi aynı kişi olabilir miydim? Biri sorsa bilmezsin bıraktıklarını, hatta ufacık bir fikrin bile olmaz. Öylesine eminim ki. Fakat ben, sana kendimin de anlamlandıramadığı ve hak ettiğin bir lac yüz katı olan bir şey besliyorum. Bu seni sevidigimden değil, bunu -eger varsa- bilen ve anlayabilecek tek kişi tanrı. Senden nefret ediyorum, igrenme duygusu senden ibaret. Ama senin bıraktıkların beni yaratıyor. Senden artanlarla en sevdiğim şeyi yapıyorum. Yazıyorum. 

faezp4ty

sanirim ayni seyi yasiyoruz
Reply

yeonbinrealaq

soluksuz bi koşuya dizlerimin yaralanması yüzünden mola verdim. Boşluğa baktım, öyle uzun baktım ki yüzümü ezberledim. Artık aynaya gerek yoktu. Korkuya gerek yoktu, ve en önemlisi sevgiye gerek yoktu. Ben olmuştum, ben olmayı bulmuştum ve ben boşluğum. Gelmek, gitmek, sevmek, sevilmek insan halimle birlikte eski kabuğumda benden uzaklaşıp fosilleşmek için toprağa gömüldü. Bir gün biri bulup kırıntılarından faydalanır diye yıllarca kalacak. Ve ben boşluğumla yaşayacağım. Eksikliğin dolmayacağının kabulünün yükü ile dolup taşacağım. Yine kaybedeceğim, yine birileri gidecek. Bunu henüz varlıklarında kabulleniyorum. 
          Uyuyamıyorum, rüyalar görmeyi istiyorum fakat sadece karanlık benimle. Boşluk olmanın bedeli olmalı. Yeterince ceza çekmiyormuşum gibi. Gece sabaha dönüyor, gözlerim yanıyor. Aklımdan çıkmayan tek bir soru var, hala telafi edilebilir mi? Birinin kolları bedenimi sararsa telafi edilebilir mi? Boşluk yerini daha az boşluğa bırakır mı bilmiyorum. Midem bulanıyor. Düşünmesem iyi olacak.