Hande H.

Bazen Derin Aver oluyorum. Usul usul Batı'ya yaklaşıp, hiç arkama bakmadan kaçıyorum. Onun olmaktan şikayetçi olup yine de onun olmak için uğraşıyorum. Dengesiz adama aşık oluyorum bazen, bazende ölesiye nefret ediyorum. Ondan gelenlere lanet ediyor yine de onun için yanıyorum.

Bazen Ahu Tansı oluyorum. Göklere çıkıp yerlere çakılıyorum. Güvenmeyi öğrenip, güvenemiyorum. Uçuyorum ama aslında yerin dibinde oluyorum. Ares Günbet ile gülümserken, belalo dörtlü ile sinirleniyorum.

Bazense Feryâl Yames oluyorum. Kocaman bir aşktan korkan bir kadın oluyorum. Beni seven adamdan kaçan kadın oluyorum. İstanbul'da tanıdığım o aşık adamı, Mardin'in ağası olan adama kaptırmamak için uğraşan kadın oluyorum. Yıllardır yüzüne bakmadığım adamın, aşkından korkup kaçtığım adamın, başka bir kadının aşkına kaptırmamak için, onu törenin kurallarına, onu Mardin'in yaşayışına kaptırmamak için uğraşan kadın oluyorum.

Bazense sadece Hande oluyorum. Kendi dünyamda sessizce savrulup gidiyorum. Derin'i yaşatıyorum, Feryâl'i yaşatıyorum, Ahu'yu yaşatıyorum. Elimde ki kalemle, onların  hayatlarını çiziyorum. Onlara mutluluklar veriyor, acılarla tanıştırıyorum. Ama hepsinde bir ben yansıtıyorum. Hepsinde birer tutam gerçek birer tutam da beni yankılatıyorum.