ΟΤΑΝ Η ΑΝΟΙΞΗ ΜΑΣ ΑΓΓΙΞΕ
Σαν έργο, το "Όταν η άνοιξη μας άγγιξε..." αρχικά προοριζόταν για μία νουβέλα μέγιστο είκοσι κεφαλαίων
Κατέληξε, ωστόσο, να αποτελεί το μέχρι τώρα μεγαλύτερο σε έκταση λογοτεχνικό έργο που έχω γράψει
Καλοκαίρι 2020:
Με θυμάμαι να λέω πως σε αυτό το βιβλίο σκόπευα να μιλήσω για τον θεσμό του γάμου, συγκεκριμένα για τα έθιμα γύρω από τον θρησκευτικό, παραδοσιακό ελληνικό γάμο, καθώς και για την υποκρισία που διόλου σπάνια τα/τον χαρακτηρίζει
Καλοκαίρι 2023:
Τρία χρόνια μετά, το βιβλίο έχει πια τελειώσει και γράφοντας την κατακλείδα του, διαπιστώνω πως, ενώ ο βασικός του πυρήνας μπορεί να μην άλλαξε, η πλοκή του δεν παρέμεινε αυστηρά οριοθετημένη στα πλαίσια της εν λόγω θεματολογίας
Μέσα σε αυτήν την τριετία, από τη στιγμή που δειλά δειλά ξεκίνησα να κρατάω σημειώσεις για την ιστορία έως το σήμερα που με περισσό καμάρι ξεφυλλίζοντας την αναρωτιέμαι "Μα καλά, εγώ τα έγραψα όλα αυτά;!", συνειδητοποιώ πως το "Όταν η άνοιξη μας άγγιξε..." δεν είναι απλά ένα μυθιστόρημα καθαρά στηριγμένο σε αποκυήματα της φαντασίας μου
Αντιθέτως, αποτελεί ένα είδος λογοτεχνικής μετουσίωσης σκέψεων, συμβάντων, εμπειριών και βιωμάτων που καθόρισαν τη φοιτητική μου ζωή και τη σμίλεψαν με τέτοιον τρόπο, ώστε να δημιουργηθεί στην ψυχή μου η ανάγκη να γράψω κάτι που θα ακροβατεί ανάμεσα στα λεπτά όρια του "βασισμένου εν μέρει" και "βασισμένου εξ ολοκλήρου" σε πραγματικά γεγονότα
Τα πάντα που θα συναντήσει κανείς διαβάζοντας αυτές τις σελίδες σε καμία περίπτωση δεν συνιστούν απόλυτης πιστότητας βιογραφία, όμως δεν παύει να τα γέννησε μία πηγή άκρως υπαρκτή και αληθινή: τα φοιτητικά μου χρόνια
Όσα είδα, άγγιξα, μύρισα, άκουσα, όλες οι καταστάσεις που όντας φοιτήτρια κλήθηκα να επεξεργαστώ, να διαχειριστώ και να αντιμετωπίσω
Αφιερωμένο στην άνοιξη του 2018 και σε εκείνη τη βόλτα στο δασένιο μονοπάτι
