☾⭒

adamı yusuf bil.
          ben kuyuda değilim,  kuyu benim içimde.

arlıyı öldürür bir saman çöpü 
          arsıza süngü de batmıyor oğul 

hiç hesapta yokken ne imtihanlar misafir ettim bir bilsen. iyi ki acımı hafifletecek dualar ezberlemişim küçükken. 

farklı zamanlarda, farklı mekanlarda bambaşka yüzler arasında bir kitabın aynı satırlarının altını çizeceĝiz.
          bilirsin ruhlar bedenlerden önce tanışır. 

“bir karga bir kediyi öldüresiye bir oyuna davet ediyordu.
          hep böyle mi bu?
          bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, kendimi bulamıyorum dönüp gelip kendime yerleşemiyorum, kendimi bir yer edinemiyorum, kendime bir yer…
          kafatasımın içini, bir küçük huzur adına
          aynalarla kaplattım, ölü ben’im kendini izlesin her yandan, o tuhaf sır içinden!
          paniğini kukla yapmış hasta bir çocuğum ben.
          oyuncağı panik olan sayın yalnızlık kendi kendine nasıl da eğlenir.
          niye izin vermiyorsun yoluna kuş konmasına
          niye izin vermiyorum yoluma kuş konmasına
          niye kimseler izin vermez yollarıma kuş konmasına?
          “öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna” bir çocuk demiş.“

bu dünya ahuzar dünyasıdır.

yataklarımızda ölmek de iyidir
          temiz bir yastıkta
          ve arkadaşlarımızın arasında.
          bir kez olsun
          ellerimiz göğsümüze kapanmış,
          boş ve solgun,
          çiziksiz, zincirsiz, bantsız ve belgesiz ölmek iyidir.
          temiz bir ölümle ölmek iyidir,
          gömleğimizde deliksiz ve kaburgalarımızda delilsiz.
          yanağımızın altında kaldırım taşı değil, beyaz bir yastıkla,
          ellerimiz sevdiklerimizin elleri arasında,
          çaresiz doktorlar ve hemşireler etrafımızda,
          arkamızda zarif bir vedadan başka hiçbir şey bırakmadan,
          tarihe aldırmadan, dünyayı öylece bırakarak,
          bir gün bir başkası onu değiştirir diye umarak
          ölmek iyidir.

içimde damla damla bir korku birikiyor;
          sanıyorum, her sokak başını kesmiş devler...
          üstüme camlarını, hep simsiyah, dikiyor;
          gözüne mil çekilmiş bir âmâ gibi evler.

maskeler düşüyor gerçek yüzler belirmeye başlıyordu: 
          çatlaklar, geri zekalılar, sapıklar, kinciler, sadistler, katiller.
          modern toplum kendi türlerini oluşturmuştu ve hepsi birbirinden besleniyorlardı.

gökyüzünün başka rengi de varmış!
          geç fark ettim taşın sert olduğunu.
          su insanı boğar, ateş yakarmış.
          her doğan günün bir imtihan* olduğunu insan bu yaşa gelince anlarmış.