Gidişler acıtır. Son sözler, son bakışlar, son dokunuşlar. Peki vedasız gidişler? Son sözler yok, son bakışlar son dokunuşlar yok. Yarım kalan dudaklar, dolu gözler, rüzgarlara kapılmış dokunuşlar. Gidişler yaradır, zamanla yok olur gider. Vedasız gidişler ise izdir, hep seninle kalır. Tıpkı her şeye rağmen bir vedanın umuduyla kalbinin bir köşesinde yeşermeye devam eden bir çiçek gibi. Etmediği vedanın yarasını, gelip öperek geçirecekmiş gibi. Sahi sevgili Opia'm, bizim vedamız nerede?