uraz somer

senden başka kimse bilmesin istiyorum
          gözlerimin nasıl aşka çağırdığını
          bakışlarımın nasıl gel diye haykırdığını
          gözlerimden, belli oluyor seni sevdiğim
          
          ellerimin aradığı ellerindir geceler boyu
          mümkün değil, bu sevgiyi bıçaklayamam ki
          ne yapsam, dolmuşum artık, saklıyamam ki
          ellerimden belli oluyor seni sevdiğim
          
          nasıl bekliyorum özlemle, görüyor musun?
          el ayak çekilsin, sonsuz bir gece gel
          tarama saçlarını, öylece gel
          dudaklarımdan belli oluyor seni sevdiğim
          
          başka yangınlara benzemez bu yangın, sönmez
          bir şey var her yerimi tutuşturan yakan
          bu sensizlikte sebil çeşmeler misali akan
          gözyaşlarımdan belli oluyor seni sevdiğim
          
          sevgilerin en ölmezini sana sakladım, gel
          şimdi denizler en mavi, ormanlar en yeşil
          seninle olayım da dünya umurumda değil
          dinle; kalbimin vuruşundan belli oluyor seni sevdiğim

düşünme, kaybolursun

çocuk düşlerimiz yok artık

bu aralar üzerine uzun uzun düşünmek istediğim tek şey fajitanın yanına yaptığım salsa sosunun çok sulu olup olmadığı

bütün sene motivasyon olsun diye ankaralı namik dinledim adam meğerse kirsehirliymis

her giden mutlaka dönmez

...
          yine de dayanmaya çalışıyorum işte
          bir kır çiçeği koparıyorum gözlerine benzeyen
          geçen bulutlara sesleniyorum ellerin diye
          rüzgar güzel bir koku getirmişse
          saçlarını okşayıp gelmiştir diyerek avunuyorum
          yaşamak seninle bir başka zamanı
          bir başka zamanda seni yaşamak
          her şeyden önce sen
          elbette sen
          mutlaka sen
          ister uzaklarda ol
          ister yanıbaşımda dur
          sen ol yeter ki bu zaman içinde
          ben olmasam da olur
          seni bir yumağa sarıyorum yıllardır
          bitmiyorsun
          çaresizliğim gün gibi aşikar
          su olup çeşmelerden akan güzelliğin
          inceliğin ışık ışık yüzüme vuran
          sen güneş kadar sıcak
          tabiat kadar gerçek
          sen bahçelerde çiçekler açtıran
          sudan, havadan, güneşten yüce varlık
          sen, o tek sevgi içimde
          sen görebildiğim tek aydınlık
          ...
          ü m i t  y a ş a r  o ğ u z c a n

ne dedimse inanma 
          seni değil kendimi aldatıyorum 
          sen istediğin kadar 
          varlığın ta kendisi ol 
          ölümsüzlüğün ta kendisi 
          ben günden güne yok olmaktayım 
          bütün ışıkları kaldırıp attım bir yana 
          anlamıyor musun 
          gökyüzü güneş olsa 
          sensiz karanlıktayım
          
          ü m i t  y a ş a r  o ğ u z c a n

beni bunca saracak ne vardı?
          kanıma girecek
          gözbebeklerime oturacak
          bir senfoni gibi kulaklarımdan eksilmeyecek ne vardı?
          hiç karşıma çıkmasaydın
          bu kör olası gözler görmeseydi seni ne vardı?
          güzelliğini hiç bilmeseydim
          bir dua gibi bellemeseydim adını
          ne vardı bütün gece
          gözlerimi tavana dikerek
          seni düşünmeseydim.
          
          ü m i t  y a ş a r  o ğ u z c a n

desem ki vakitlerden bir nisan akşamıdır,
          rüzgarların en ferahlatıcısı senden esiyor,
          sende seyrediyorum denizlerin en mavisini,
          ormanların en kuytusunu sende gezmekteyim,
          senden kopardım çiçeklerin en solmazını,
          toprakların en bereketlisini sende sürdüm,
          sende tattım yemişlerin cümlesini.
          
          desem ki sen benim için,
          hava kadar lazım,
          ekmek kadar mübarek,
          su gibi aziz bir şeysin;
          nimettensin, nimettensin.
          desem ki...
          inan bana sevgilim, inan
          evimde şenliksin, bahçemde bahar
          ve soframda en eski şarap.
          ben sende yaşıyorum,
          sen bende hüküm sürmektesin.
          bırak ben söyleyeyim güzelliğini,
          rüzgarlarla, nehirlerle, kuşlarla beraber.
          günlerden sonra bir gün,
          şayet sesimi fark edemezsen,
          rüzgarların, nehirlerin, kuşların sesinden,
          bil ki ölmüşüm.
          fakat yine üzülme, müsterih ol;
          kabirde böceklere ezberletirim güzelliğini.
          ve neden sonra
          tekrar duyduğun gün sesimi gökkubbede
          hatırla ki mahşer günüdür
          ortalığa düşmüşüm seni arıyorum.
          
          c a h i t  s ı t k ı  t a r a n c ı