tomlinsonchildren

ne sana gelebildim
          ne de seni geri getirebildim.
          12.02.23

koskocaman bir sene geçti; senden günlerce haber alamadım ve en sonunda da kaybettiğimi öğrendim. dünyalar başıma yıkıldı ama o an hiçbir şeyin farkında değildim, sanki kalbim taş olmuş ve hiçbir etkenin onu etkilemesine izin vermiyordu. günlerce sindiremedim, geceler boyu uyku uyuyamadım, eski fotoğraflarına bakıp durdum ve yenilerinin olmayacağına ikna olamadım. can dostum, adile'm, güzelim, her şeyim seni o kadar çok özledim ki bu özlem nasıl geçer bilmiyorum. güldüğüm her an sana ihanet ettiğim bir anmış gibi hissediyorum ama üzülmeye de gönlüm el vermiyor. biliyorum benim üzgün olmamdan çok mutlu olup hayatıma normal devam etmemi istersin; bunları benimleyken de söylerdin. derdimi anlatırdım güldürecek bir şey bulurdun, ağlardım saniyesinde güldürürdün. şimdi her gece ağlıyorum ama güldürecek bir sen yok yanımda ya da yazabileceğim bir sen yok işte. arkadaşlarımızla hâlâ konuşuyoruz ve biliyor musun geçen gün senin eski fotoğraflarını bulduk, ses kayıtlarını dinledik. seni çok özledik adile'm. sürekli haber sitelerine bakıyorum o güzelim fotoğraflarının orada kullanılmış olması çok canımı yakıyor, irem'i arıyoruz hâlâ daha ama bulamadık özür dilerim. babanla da uzun süredir görüşemiyorum ama iyi o da merak etme. toparlanmaya çalışıyoruz ama özlemimiz ve adaletsizliğe karşı olan öfkemiz bize hiç yardımcı olmuyor. özür dilerim yaşadığınız her şey için seni çok seviyorum güzelim, tahmin edemeyeceğin kadar çok hem de. hep mutlu ol inanıyorum ki daha güzel bir şekilde buluşacağız. belki bir süre uzak kalacağız ama ben senin her zaman yanımda olduğunu biliyorum. iyi uykular meleğim ve tekrardan seni çok seviyorum bunu asla unutma.

 selamlar, hâlâ buralarda birileri var mı bilmiyorum, sessiz sedasız komple gitmek istemediğimden bunu yazıyorum aslında. hayatımda son zamanlarda beni dibe sürükleyen çok fazla olay oldu; dostlarımdan birkaçını kaybettim, bir tanesinin de sadece toprağını okşayabiliyorum. hayatımın gidişatı nereye gidiyor bilmiyorum ama omuzlarımdaki yükler sadece yere çöküp sürünmemi sağlıyor. 
            birkaç ay sonra geri dönmeyi düşünüyorum başında ama artık düşünmüyorum. change or love ve the bookshop boy'u kaldırmadan bu hesabı komple bırakmayı düşünüyorum. belki de yeni bir hesaptan 0'dan bir başlangıç yaparım ilerleyen zamanlarda ama artık buradan devam etmeyeceğimi söylemek istedim.
            
            buraya kadar bana eşlik eden, bu yolun başında bana cesaret vererek bir şeyler yapmamı sağlayan herkese çok teşekkür ederim, hepinizi çok seviyorum. yazdıklarımı okuyan herkese ayrı ayrı öpücük ve kucak dolusu sevgi yolluyorum. iyi ki varsınız.
             
             benden buraya kadarmış, başka bir hesapta başka kurgularla görüşmek üzere. kendinize çok çok iyi bakın, umarım her şey gönlünüzce olur. 
          
               her şey için tekrardan teşekkürler <3

insanlar gider; anıları kalır, silinmez hafızadan. yapacak bir şeyiniz kalmaz, anımsadıkça sadece gülümser eski zamanları yad edersiniz. pişmanlıklar çoğalır, keşkeler kendi içerisinde türer, bitmek tükenmek bilmeyen bir döngüye girersiniz. hayat bu işte, kısacık süreye milyonlarca olay, durum sığdırır insanlar. kimileri ağlar, kimileri güler, kimileri de sırtını yaslayacak birisini arar. iyiyim diyemem, değilim; mutluyum diyemem, mutsuzum; ümidim var diyemem, ümitsizim ve daha birçok şey var işte. çok doluyum ne zamandır biraz yazmak istedim buraya.

adile'm, can dostum, senelerdir benim her halimi çeken biricik arkadaşım. onu kaybettim, günlerdir ümitle doluydum, tüm arkadaşlarımızla senin bize geri dönmeni bekliyorduk. buluşacaktık biz, sözümüz vardı birbirimize, üniversiteye aynı şehre gidip beraber geçiremediğimiz beş senenin acısını çıkartacaktık. neden bizi bıraktın diye kızamam sana, keşke hiçbir şeyi ertelemeseydik, çok pişmanım adile, geri dönüp buradayım, geldim demene çok ihtiyacım var. lütfen gel, bizi böyle bırakma lütfen. ellerimle o toprağı kazıp seni çıkartabilseydim keşke çok pişmanım o gün yazdığın mesajı göremediğim için. şimdi sadece telefon başında bize gönderdiğin şeyler kaldı elimizde, bir daha doğum günüm olmasın sen kutlayamadıktan sonra bir önemi kalmadı artık. seni çok seviyoruz, hep yanındayız; ben, kızlar, mert, hakan... hep yanındayız adile'm asla yalnız hissetme kendini. üşüme sen biz sana sarılırız, hep mutlu ol, bizi izle asla bırakma bizi hep yanımızda ol, sensiz eksiğiz biz. inşallah orada rahatsındır, güzelce uyu adile'm senin dileklerini gerçekleştirmek için yaşıyor olacağım. seni çok seviyorum, yatağına bin bir çeşit çiçek bırakmayı bekliyorum sadece. iyi ki vardın kendine iyi bak biriciğim.

Duyurularindan anladigim kadariyla son zamanlarin pek iyi gecmemis umarim bu yeni yil senin hayatina koskocaman tertemiz ozgurce doldurabilecegin ve kirletilemesi imkansiz olan bir sayfa gibi acilir bebegim seni seviyorum koskocaman bir sanal sarilma gonderiyorum iyi senelere bebegim

  happy louis day!! seni çok seviyorum, kahramanımsın; sözde değil gerçekte kahramanımsın. soğuk zeminde yatarken kendimi toparlamam için tutunabileceğim tek daldın, ani kararlarımın eşiğinden dönüp hayata yeniden tutunmamı sağlayan tek insandın. seni o kadar çok seviyorum ki... en büyük hayallerimden biri seni görmekti; gördüm, seninle ne kadar gurur duyduğumu gözlerimle belli etmiş olduğumu umuyorum. seninle gurur duyuyorum lou, çok güçlü bir insansın, yeni yaşın kutlu olsun bebeğim♡

 bugün berbat bir gün, hayatıma bir süre önce dahil olan ve bende neredeyse hem kalbimin hem de ruhumun tamamını kaplayan birisiyle bağımı koparttım. kendi isteğimle ya da onun isteğiyle değil; aile zoruyla bunu yaşamak zorunda kaldık. sevgilim, yakın arkadaşım, dostum, hemen hemen her şeyim... birisi için ağlamam derdim ama kendimi babam kadar yakın gördüğüm hocamın kucağında ağlarken buldum, birlikte ağladık. hayat çok adaletsiz ve çok acımasız.

 o kadar çıkmazdayım ki anlatamam bunu. çok yoruldum, zamanımı değerlendiremiyorum gibi geliyor. hayatım çok dolu ama aslında çok da boş ilerliyor gibi. şu 6 ay geçsin gitsin, geceleri uyuyabileyim, gündüzleri kitap okuyup yeni şeyler yazayım, saatlerce tavana bakarak müzik dinleyeyim istiyorum. bedenen ve ruhen o kadar büyük bir çöküşteyim ki anlatamam, etrafımda çok büyük belirsizlikler var, yoruldum fazlasıyla. umarım aylar sonra pişmanlık duymayarak gönül rahatlığıyla yatıp kalkabilirim.
          

  herkese selamlar, hâlâ buralarda mısınız açıkçası bilmiyorum, çoğunluk da değildir diye tahmin ediyorum. uzun süredir bir şeyler yazmıyor ya da yayınlamıyorum; maalesef ki üniversite sınavına hazırlanıyorum. güzel projelerim var, sağlam notlarım ve taslaklarım var fakat bunları paylaşabilmek için sadece 7 ay daha sabretmem gerekiyor. şimdiden üzgünüm umarım her şeyi unutmazsınız...