cnn

"gel buraya" diyerek beni kollarının arasına almanı ve dudaklarını dudaklarımda hissetmeyi çok özledim

ben bir yaş daha büyüdüm

çevrimiçi oluşunu izliyorum

nefes aldıkça göğsüme batan kırıklıklar

madem benim işimdi; her türlü zevkten, topluma katılmaktan feragat ettim ve seni görememenin moral bozukluğundan aldığım hazla kendimi zehirledim

hissettiğim kocaman bir boşluktan, beni içine hapseden boğucu bir hiçlikten fazlası değil. hiçbir. şey. hissedemiyorum. duygularımı uyuşturmuşlar, yok etmişler, ortadan kaldırmışlar. ne acımı hissedebiliyorum ne kırgınlıklarım altında acımasızca ezilişimin yarattığı buruk duyguları ne gözyaşlarımın özgürce süzülmelerini engellemek için kendimle verdiğim savaşların yorucu ve yıpratıcı kendini bilmezliğini. ağlamak istiyorum, sırf içine düştüğüm boşluktan. birine sarılmak, elini tutmak istiyorum onun, beni düştüğüm hissizlikten çekip çıkarsın. ölüme karşı zindelik, yaşama karşı isteksizlik duymaya başlamış ruhumu sarıp sarmalasın, bir şekilde hayata bağlasın beni. tutunacak dalım yok beni iyileştirecek ilaç yok kolları yuvam olan yok ruhumun sığınağı yok kalbimdekileri umursayan aklımdan geçenleri anlamlandırabilecek olan yok, bir başıma kaldım ben, yalnızlığımda boğuluyorum. boğulduğumun farkındayım, bir şey yapamadığımı görebiliyorum ama bu boğuluş ne hissettiriyor bana? hiç. insansı duygular bir bütün halinde güzeldir. acısı, üzüntüsü onu en az sevinçlerinin hissettirdiği kadar canlı hissettirir. ben canlı hissedemiyorum artık. makinemsi bir yaşamın ortasında nefes alıp vermekle meşgul bilinci kapalı, hayatına en çok da kendine kırgın, küsmüş; hapsolduğu yerden çıkmaya dair ümitlerini kaybetmiş birine dönüşüyorum

içimden bir ses diyor ki gitme daha çok üzüleceksin

https://open.spotify.com/user/5wia7az9u0zmwxx5f9xlu6j5i?si=5Z_4nLobTBuBs5YYf6XP1A&utm_source=copy-link

bi sorun var ama ne

canan hata yapıyorsun