selin

ölüyorum. belirsiz, yaşadım mı sahi ben hiç?
          nefsime ya da heveslerime aldanıp ben değil miydim beni böyle tüketen. bu ah bana bir nasihat. oysa ben hiç istemiyorum ki düzgünce olmak. mutlu olmak istiyorum. itiraf etmeliyim ki asla beceremiyor belki de günden güne tükeniyorum. çok yanlış yapıyor ama öyle tutkulu bir zevk duyuyorum. yalan söyledim, gün gün tükeniyorum. neyse ne.
          Selin, nasılsın?
          

selin 

çok gerçekçi bir sanrı aşkın ihtişamı ile büyülenmiş zehri ile yanan irislerin bana takılı kalmışken her bir detayını zihnime kazıdım çehrenin. nefesini hissederken her bir zerremde hislerim de yalan söyler oldu zihnime. hep daha fazlasını isterken acizce ismimi fısıldayan sen sanrı oluşunu bile unutturdun bana. o kadar sen oldun ki sanrılarıma sarıldım sevgilim. ismimi fısıldayan sesin en güzel melodiyken zihnimde bir kez daha özlemle titredim. seni çok özledim. fakat sen karşımda bir bir silinmişken kulaklarıma hâlâ fısıldayan senin sesinle onunla seviştim.

sevgilim, biz ayrıldık

kollarındayım, çok uzaktayım. 
          nefesin bana şarkılar fısıldıyor şiirler ile adeta bana hayatının kadını oluşumu söylüyorken umutsuzca diledim tanrıdan son nefesime dek nefesinin melodisi ile gözlerimi kapatmayı. tanrıdan seni diliyorken bile içimden gitmek için kaç dakikan kaldıgını hatırladım. sen benimle sevisiyorken ben seni sevdim. senin gözlerinde ki ıssız kadın ben, benim kalbimde ki ıssız adam sen.

kasıklarımda uçmak isteyen bir kelebek. kozasına çekilmiş binbir uğraşla güçlendirmeye çalışıyor kozasını. içten içe hayalini kurduğu muazzam güzellikte olacak kanatları heyecanlandırıyor onu. fark edilmek isteğinden belli ellerim hep oraya uzanıyor. oysa ben kendi vücudumdan korkuyorum zihnimin derinlerinden bana onun orada var olduğunu fısıldayan bir ses kesiyor nefesimi parmak uçlarım ile dokunuyorum karnıma. sanki bir alev topuna dokunmuşcasına geri çekiyorum kendimi. yanıyor ellerim, ellerim değil yanan yüreğim. o ise hayal kırıklığı duyuyor ama hissediyor kanatlarını güçlendirmesi için tanrıya yalvardığımı, kanatlarının muazzam olduğuna olan inancımı. oysa onun varlığına benim yerlere göklere sığdıramadığım kalbimin en derin yarası inanamıyo,  tek umudumun en büyük günahımın kozasını parçalama isteği ile yanıp tutuşuyor. bir ümit yalvarıyorum ona önünde diz çökmüş kalbimin yangını yetmiyor onu yakmaya. benim ateşim yanmak için kendime bile yetmezken kelebeğimin kanatlarını küle çeviriyo. 
          bu yangının dumanlarını bile üfleyemecek kadar acizim. 
          özür dilerim.

ilk ya da son. 
          dizlerim titredi dumanı göğe yükselen sigaramın külü ve durmak bilmeyen gözyaşlarım anlaşmış gibi pes peşe düşerken son dedim kendime, bir daha yenilmeyeceğim. yalnızdım üstüm başım sen kokarken beni kullanman için yalvarışım gözlerimin önünde canlanıyor ve ben küçülüyordum. oysa ben sevmiştim. sevgili, ben seni çokça sevdim. gün gün içimde büyüyen sevginle küçüldüm. kazanmak aklımın ucunda yokken gün ve gün yenildim yenilgimi kutlarken sıcak nefesinle gözlerinin içine bir kez bakabildiğim için tanrıya gülümsedim. kıvrılan dudaklarımdan yüreğime akan kor yaktı beni. sevmeye devam ettim son demişken daha çok istedim.

çok genç bir kız, çok olgun bir kadın. belki de ben. yürüyordum umutsuzca nereye varacağımı bilmezken bir sokak başında umutsuzca çevirdim binbir damla yaşla dolmuş gözlerimi gökyüzüne. birden belirdi siman gözlerimin önünde. heyecanlandım, korktum ama en çok özledim. öyle büyük bir özlem’le baktım ki ben bile inanamadım seni görmüşken özlemekti, bu kadar çoktun. seni görmemiş ama seni görmüşken yalvardım ben sana ,en büyük ama en güzel hatama umutsuzca. yüreğim adeta yangın yeriydi seni böylesine severken, n’olur beni sev diyordum. kalbimin son umudu yorgun ruhumun en güzel tebessümü.

yorgun zihnimin saçmalıkları 

sessiz geceler, hüznün eseri olan asık suratlı portreler ve bir de bir kaç satırda susturduğu çığlıklar.