selin

son bir kez daha gördüm belki de gözlerini. her şeye rağmen dik tuttuğum omuzlarım düştü, tüm vücudum sarsıldı. gözlerinin ışıltısına ışıltı katan tüm endamı ile en tepede parlayan güneş düşürdü bir parçasını yüreğime. yandım sevgilim. çektin hemen gözlerini benden. söndü içimde ki tüm ışıklar, güneş söndü. karardı gökyüzü gece oldu, daha da yandı yüreğim. çekemedim gözlerimi senden, yüreğimden düşen bir kaç damla yaş boğdu beni. ben sendeyim, yenildim. 

selin. 

aşka yenildim. 

hissedemiyorum. 
          acım geçsin diye umut ettikçe hissizleşiyor belki de daha fazla acıyorum. zaman girecek yine araya bu da geçecek ve bitecek biliyorum fakat bu yolda tek başına olan o kız çocuğunu kurtaramayacak oluşumu kabullenemiyorum. zaman geriye aksa canım tekrar hiç acımadığı kadar acısa canım fakat o artık ağlamasa. küçük kız çocuklarının yüreğinde acı olmamalı, heyecan ve sevgi olmalı. özür dilerim, ben başaramadım fakat sen minicik, tertemizsin. buna inan, inanmazsan yaşayamazsın. 
          

bir fanusun içinde pamuklara sarılarak büyütüldüğünü gördüğüm bir çiçek ilişti gözüme. ne güzel bir çiçekti. içim sızladı herkes gibi imrenerek bakamadım o çiçeğe. yavaş yavaş yaklaştım fanusun içersinde bir hiç olan güzel çiçeğe. o an gördüm tüm gerçeği, açtım fanusun kapağını. ama ben fanusun içine farklı baktım belki de ruhumla yaklaştım. herkes gibi pamuklara sarılmış ne güzel diyemedim. uzun uzun baktım, çiçek ise anlattı bana bir bir. solmuş fakat solgun oluşu saklanmaya çalışılmış, anladım. fanusun içine kapatılmış, sözde her şeyden korunmuş. o fanus kaç kez yerlere atılmış ve paramparça olduğu hâlde sadece yönü değiştirilip sağlam olan tarafı göz önüne çevirilmiş. fakat yetmemiş daha da acımasız olmuş belki de kalpler, içine de pek çok zarar verilmiş, her biri ise pamuklarla sarılıp onarılmaya çalışılmış. esir olduğu o fanusun içine bir nefes girmesi bile çok görülmüş güzel çiçeğe. çiçek ise gün geçtikçe solmuş, kocaman fanusun içinde yok olmuş.  hayat ise acımasızca soldurmış onu, solduğu için artık ilgi çekmez olmuş sonrasında bir köşeye fırlatılmış hatta varlığı unutulmuş. o bir çiçek ve hiç konuşmadı ama ben her şeyi anladım, onu o fanustan kurtaramazdım gözlerimde yaşlar ile kağattım ben o fanusun kapağını. ardımda ise solgun ama kocaman bir tebessüm bıraktım. 

saçlarım her şeyden daha önemli artık. onlara sevgi duyuyorum. kahvemi daha bir özenle hazırlıyor, sigaramı titreyen ellerim yerine sükunet içinde yakıyorum. kahkahalarımla sakladığım acıları haykırmak yerine hafifçe tebessüm ediyorum. etrafa neşe saçmakla yükümlendirdiğim kelimelerimi özgür bırakıyorum. anneme daha sıkı sarılabiliyorum, ona artık kızmıyorum. belki daha sık ağlıyor fakat her seferinde daha içten gülümsüyorum. 

iyileşiyormuşum. 
          ne garip değil mi oysa ben günden güne sersemlediğimi hissediyorum. içinde bulunduğum evrene sığamıyorum, fazla mı büyüyorum?
          belki de fazla büyütüyorum. 
          sığamayan şey ben değilmişim gibi hissediyorum. oysa bu bedene sığdırdığım yüreğimden dökülen çığlıkları duymazdan gelebiliyorum. biliyorum bu bedene ait değil ama dayanabiliyorum. zihnimi neden aynı boşvermişlik ile kandıramıyorum? 

ruhumda ki kuşlar uçuşmaz

ağlat beni. 
          gözyaşlarım siler mi yüreğinin leşini? 
          sanmıyorum, denemekte istemiyorum. belki içten içe haketmiyor oluşuna inanıyorum. inanmak istiyorum çünkü yüreğimi mahşer yerine çevirmiş o adamın gözlerinde merhemin saklı oluşuna dayanamıyorum. merheminin erişilmez olduğu yaralarımın acısı ile sızlasın için. yüreğimin orta yerine bıraktığın sızımı sana armağan ediyorum artık, gücüm kalmadı. hoş kal. 

gerçekçi olamıyorum, göz pınarlarımda oyun oynayan küçüklüğüm ilişiyor gözlerime. öylesine mutlu ki çok eğleniyor, şen kahkahalar atıyor. oysa yüreğimden çıkmış olmasını engelleyemediği hâlde gözlerimden düşmemesi için yürek yaşlarımı tutuyor, direniyordu. minik elleri fazla yetersiz geliyordu. zorlansa bile saklıyor, tebessüm etmekten fazlasını yapmayacağımı bildiği hâlde şen kahkaları ile süslüyordü kulaklarımı. bencil oldum kendime yenildim, minik ellerini çekip aldım oradan. gözlerimden birer birer süzülen gözyaşlarım yürek yaşlarımken göz göze geldim onunla. irislerinde sakladığı güneş tüm ışıltısını kaybetti, yok oldu. kendimi bulamadım ama onu kaybettiğime emindim.