swingypie
bazı geceler -nedense uykumun da hiç tutmadığı ve sanki uyumayacakmışım gibi hissettiğim çoğu gece- buraya geliyorum. ama ilk defa bunu o an oluşturduğum aptal bir taslağa yazmak yerine buraya yazıyorum, neden bilmiyorum. eskiden nasıl da tutkuyla bağlı olduğum, yazmak için can attığım, yazdığımda canlı olduğumu hissettiğim, bana bambaşka hisler yaşatan bunca şeyden nasıl da uzaklaşmışım böyle. gerçek dünyayla o kadar haşır neşirim ki şu sıralar sanki onlara geri dönsem bir daha gerçek dünyaya dönemem gibi bir his. ya da bu korkumu atlatıp siktir edip dönsem de eskisi gibi hissettirmeyeceğini, endişeyle zehirlenen beynime yalnızca ve yalnızca daha fazla endişe yaşatacağını çok iyi biliyormuşum gibi bu gibi uykusuz ve yoğun şeyler hissettiğim geceler harici buranın varlığını kendi kafamda silmiştim. ama ah bu uykusuz geceler yok mu bu uykusuz geceler. düşüncelerimin yoğunluğu soluğu bir şekilde hep burada almama neden oluyorlar. her zaman böyle yoğun düşünmüyorum bile. çünkü bunu da biliyorum ki böyle düşünsem, işin içinden çıkamam. gerçeklikten koparım. acı gerçekliğe alışmam ve başa çıkmasını öğrenmem gereken zamanlardayım, yaşım 22. 23’e girmeme 3 ay var. o gerçekliğe bir kere girdikten sonra kopup yeniden girmek göze alamayacağım bir risk.
swingypie
ne zamandır özel olmaya ve mükemmelliğe böyle takıntılı oldum ve benimle birlikte yazılarımı da zehirledi bu takıntı. işte bunu bilmiyorum. aslında çoğu şeyi bildiğim gibi çoğu şeyi de bilmiyorum. şu an niye bunu 2 yıldır kullanmadığım wattpad hesabımın update kısmına yazıp bir de üstüne tüm takipçilerime duyuracağımı da bilmiyorum mesela. neyse. sabah görünce utanır silerim belki. ya da kalmasını isteyebilirim. iz bırakmayı seviyorum aslında ama bazen bırakacak cüreti kendimde de bulamıyorum. ben kimim de iz bırakmayı isteyebilirim ki? iz bırakmak sadece en iyilere layıktır en nihayetinde. ama ben en iyisi değilim. hatta iyi olduğum da şüpheli. neyse. zehirle kaplanmış zihnimden küçük bir kesit bu. umarım uyuyabilirim. yarın sunumum var.
swingypie
ancak bir şeylerin yanlış olduğunu biliyorum. onaylanma ihtiyacı yüzünden kendine endişeyle acı çektiren zavallı zihnim arada kendisini unuttu. kendime ait tek bir parçam bile yok. benim için ne kadar klişe bir söylem oldu artık, yazdıklarımda da sık sık kullanırım aslında. kendime ait parçalarım... onların bir zamanlar var olduğunu ve ortadan kaybolmaya karar verdiklerini çok iyi biliyorum. zihnimden sürekli geçen ‘bir şeyler yanlış’ düşüncesinin altında o parçaların eksikliğinin yattığını da öyle. ben aslında ne çok şey biliyormuşum ama bunları bilmenin bana genelde pek bir faydası olmuyor. bilmekle ve acı çekmekle kalıyorum. tıpkı şimdi olduğu gibi. bomboş hissediyorum artık ve içimin dolu olduğu zamanları özlüyorum. işte bu sebeple ne zaman o boşluğu çok fazla hissetmeye başlasam kendimi burada buluyorum. doluyken, kendimken, o ‘kendime ait parçalar’ zihnimin derinliklerinde kaybolmadan önce neler yapmışım. neler yazmışım. insanlar onları hala okuyor ama bunları her gördüğümde içimdeki o mükemmeliyetçi, memnuniyetsiz ses devreye giriyor. ‘aslında o kadar da iyi değiller. biliyorsun buradaki insanlar her şeyi okur, sen özel değilsin’. oysa ne gerek var ki özel olmama? ilgincim gerçekten.
