Sözcüklerin, vicdanın özü olmayacak kadar yaralı olduğu bir yerden; içimde biriken kusma isteğinden ve kusamamaktan yorgun, bir kaç dilek, bir kaç gönül rahatlatıcı şey düşünmeye çalışıyorum. Olmuyor.

Hayatın bittiği yerde nasıl durulur bilmiyorum.

Gururlu mu, cesaretsiz mi, yeniden doğacak gibi hırslı mı, öfkeli mi? Nasıl durulur, durulursa ilk ne söylenir bilmiyorum. Bildiğim içimizde insanlık dileyen büyük parçanın yıllar boyunca yaralı ve kimsesiz kalacağı. Nefretin ve sevginin ötesinde, anlamsızlığın ortasında kalem uçlarına paslı  iğnelerle dikilmiş yüzümüze bakıyorum. Bu nasıl yazılır? Bu suç mahallinde unutulan umudu nasıl dile getireceğim? Hangi kürekle, hangi toprağa gömeceğim bunca cesedi?