⭐𝕊𝕥𝕒𝕣✍🌙

Hastaneye geldim ama son yarım saattir çevremde dönen cahilce konuşmaları duymak zorunda kalıyorum. Yanımdaki teyze, yakın akrabalarının kızını üniversitenin ortasında evlendirdiklerini anlatıyor. Kocası aşırı kıskançmış diye kızı okula göndermemiş, diplomasını bile alamamış. Ve bunu öyle normal bir şeymiş gibi anlatıyor ki… Sinirden duvara kafa atasım geliyor. Bir kızın emekleri, hayalleri böylece çöpe atılmış. Gerekçe neymiş? 'Kocası kıskanıyor.' Geçen gün de biri, 'Kızım 19'una bile gelmeden evlendirdik, koca evine gönderdik' diye övünüyordu. Bu nasıl bir zihniyet? Gerçekten aklım almıyor...
          Bazen diyorum ki, bu çağda böyle insanlarla aynı dönemde yaşamak yerine taş devrinde yaşayıp mamut avlasaydım daha huzurluydum belki.

"Hiç Kimse Göründüğü Kadar Güçlü Değil"
          
          İnsanlar seni hep güçlü sandı. Çünkü ne zaman yere düşsen, sessizce ayağa kalktın. Kimseye anlatmadan, destek beklemeden, gözyaşlarını içindeki boşluğa akıtarak toparlandın. Oysa kimse bilmiyor kaç gece uykusuz kaldığını, kaç kere kendinle savaşıp yine de bir sabaha “iyiymiş gibi” başladığını. Yıkıldığın anlarda bile başkalarının canı yanmasın diye gülümsedin. Herkes seni dimdik dururken gördü ama kimse bilmiyor içinin kaç parçaya bölündüğünü.
          
          Artık kırıldığını bile sessizlikle anlatıyorsun. Çünkü zamanla öğrendin… Her sözün yanlış anlaşıldı. Derdini anlatmak daha çok yordu seni. Ve sustun. Alıştın susmaya. Çünkü sessizlik, en az haykırmak kadar anlam taşıyordu senin için. İçinden geçen fırtınaları sessizliğinle dindirmeye çalıştın. Çünkü anlaşılamamak, yanlış anlaşılmaktan daha az can yakıyordu artık.
          
          Güçlü olmak senin için bir tercih değil, bir zorunluluktu. Çünkü acını başkası taşımıyor, gözyaşlarını başkası silmiyor, yaralarını başkası sarmıyordu. Her şeyi kendin yapmak zorunda kaldın. Sırtına yüklenen her şeyle, biraz daha büyümek, biraz daha susmak zorundaydın. Ve sen, tüm bu sessiz çığlıkların arasında ayakta kalmayı başardın.
          
          Ama bil ki… Sessizliğin içinde bile sen varsın. O görünmeyen çaban, o anlatılmayan acıların ardında hâlâ senin direnen kalbin var. Ve bazen yalnızca var olmak bile bir direniştir. Hayatta kalmak, nefes almak, hâlâ umut edebilmek bile başlı başına bir zaferdir. Çünkü sen, en karanlık gecelerde bile içindeki küçük ışığı söndürmedin.
          
          Ve unutma, görünmeyen yaralar da en az görünenler kadar değerlidir. Sen, tüm yorgunluğuna rağmen hâlâ buradasın. Bu dünyada iz bırakacak kadar güçlü, ama sevilmeyi hak edecek kadar hassassın. Gücün sadece dayanmakta değil, hissedebilmekte de saklıdır. Kendine kıymet ver. Çünkü sen, herkesin dayandığı biriysen, önce kendine sarılmayı öğrenmelisin.
          
          
          

Rica etsem kitabımı okuyup düşüncelerini benimle paylaşırmısın veya sadece destek amaclı yıldıza basmayı yeterli ✨️
          
          
          https://www.wattpad.com/story/392098820?utm_source=android&utm_medium=link&utm_content=share_reading&wp_page=reading&wp_uname=tenebriStellarum

 "Bu Kendini Unutanlar İçin"
          
          Başkalarını mutlu etmeye çalışırken, ne kadar da kendi ihtiyacını göz ardı ettin. Herkesin yükünü sırtladın, onların acılarına, hüzünlerine, kırgınlıklarına sahip oldun. Ama kimse senin içindeki boşluğu, yorgunluğu, kalbindeki kırıkları görmedi. Hep bir başkasının rahatlığı için var oldun, onların gülümsemesi için çaba sarf ettin, onlara sabrettin, affettin. Kendi acılarına, dertlerine sesini çıkaramadın; sustun, hep sustun. Ama en büyük haksızlık, belki de kendine yaptığın haksızlıktı. Kendi duygularını, ihtiyaçlarını, hayallerini unuttun. Hep başkalarını önceledin, ama bir gün kendi içindeki sesi duymaz oldun.
          
          Artık dur. Bir nefes al, biraz da kendin için yaşa. Sen de hak ediyorsun, tıpkı onlar gibi sevilmeyi, değer görmeyi, sana da bir el uzatılmasını. Gözlerinin içi gülsün diye çabala, çünkü o gülüş en çok sana yakışır. O içindeki huzur, o parlayan umut, tüm dünyaya bedel. Kendini ihmal etmek, başkalarını mutlu etmeye çalışırken kendi mutluluğundan vazgeçmek bir aldanış. Sen, başkalarına verecek tüm sevgiyi önce kendine vermelisin. Çünkü seni en çok senin sevmen gerek.
          
          Unutma, bir insanın gerçek zaferi, başkalarının beklentileri değil, kendi iç huzurudur. Kendini unutmadan yaşamak, kendi isteklerini, hayallerini, kalbini dinleyerek yaşamak en büyük zaferindir bu hayatta. Kendine adanmış bir hayat, yalnızca başkalarına değil, kendine de değer verdiğini gösteren bir işarettir. O yüzden, artık dur ve hayatının merkezine kendini koy. Çünkü sen de her şeyin en iyisini hak ediyorsun.
          
          
          
          

Gt

gt

Günaaydııııınnnnn

Kelimeler benim sığınağım oldu.
          Yazmak, içimde sessizce büyüyen fırtınalara bir isim verebilmenin tek yolu. Her hikâyede kaybettiklerimi, unuttuklarımı ve hiç yaşayamadıklarımı saklıyorum. Çünkü bazen bazı duygular sadece yazıldığında var olur.
          Ben satırlara umut bırakanlardanım; bazen bir yarayı, bazen bir düşü, bazen de kendini arayan bir ruhu.
          Belki ünlü  bir yazar olamam. Ama kelimelerim bir gün bir kalbe dokunursa, işte o zaman en büyük hayalime ulaşmış olacağım.

Gt

Gt