Hala nefes alabiliyor olmamım bir kaç sebebi var sadece. Ama yıldız olmamın bir çok nedeni var. Birilerine bunları anlatmayı çok isterdim, istiyorum da. Ama kim neden dinlesin ki beni? Kim niçin uğraşsın benimle? Üzülecek var mı acaba gökyüzünde bir yıldız olduğum zaman? Belki o zaman rahat bir nefes alabilirim. Sadece üzgünüm. Ben böyle olmasını istemezdim. Sonumun bu şekilde olmasını istemezdim. Güldüm evet ama gecesinde ne kadar ağladığımı ben biliyorum. Hepimiz mutlu olmayı, yaşamayı hak ediyoruz. Ben dahil değilmişim buna. Biraz geç öğrendim bunu. Bedelini de bu şekilde mi ödüyorum? Şu ufacık yaşamda bunları düşünmeme neden olan, sebebiyet veren herkes ya da her şeyi sevmiştim. İstedim olmadı. Şaşırmadım da zaten. Belliydi en baştan ki. Ben neye bu kadar heves edip de kendimi daha fazla üzdüm. Ben de böyleymiş. Buymuş sonum demek ki. Bu hak görülmüş bana. Yaşadıklarımı görmemize rağmen yine suçlu ben oldum. Hep bendim sorun zaten. Ben, ben ve ben. Kendim ettim kendim buldum. Ama inanın ki bu değildi isteğim. Hiç bir zaman ben bunu istemedim. İster miydim kendimi bir yerlerden atmayı? Ya da gecenin bir yarısı ağlayarak intihar mektubumu yazmamı? Yıldızlar çok uzak gözümde. Ama bir o kadar da yakınlar. Çeşit çeşit yolu var onlardan biri olmanın. Çokta güzeller. Ama hiç kimse o kadar güzel olmasın. Yukarıdan izlemesin sevdiklerini. Neyse. Düzeleceği de yok zaten. Aynı şekilde kalmaya devam. Birazcık daha sabır. Belkisi hala var. Sanmayın çabalamadığımı lütfen. En çok bunu deniyorum. Ama bazen olmuyor.
Mutlu olun.
