ִ

Sabahları unuttum sanıyorum, geceleri seni özlemeden uyuyamıyorum, tüm mutluluğumu haram kılıyorum kendime , gururum bir hiçmiş gibi izliyorum bensiz mutluluğunu. Düşünüyorum ne kadar güzel gülümsüyorsun , sonra hatırlıyorum ağlattığın günleri birde hep gülümseteceğine dair verdiğin sözü. Görmeyeli başkalarını gülümsetiyorsun , daha içten gülüyorsun.  Hep içten gül , ol sevdiklerinin yanında , ama unutma kimseler yokken ben vardım yanında. 

Etrafta yaprakların ve diğer nesnelerin üzerine belli belirsiz  düşen yağmur damlalarının sesi dışında hiç bir ses yoktu. Bu huzur muydu yoksa yalnızlık mı ? Yalnız hissettiğim için mi buradayım yoksa yalnız hissetmek istediğim için mi ? 
          
          Başkalarını bilmem ama benim içim huzur yağmurun  sesi ve ben de huzur bulduğum tek şeyin beni toprağa terk edişini izliyorum.  Zaten hep böyle değil mi ki ? Yanında huzurlu hissettiğimiz birilerini hep kaybederiz , bazen toprak alır bizden , bazen de başkalarına terk edip giderler. Yağmur damlaları da öyle , bazen toprağa karışırlar , bazen de nesnelerin üzerinde birikip güneşin yüzünü gösterdiği ilk anda buharlanırlar. Peki geri döner miydi yağmur damlaları  ? Dönse bile tekrar aynı yerlerden geçer miydi ki ? Ya aynı yönden geçse ? Yeter miydi ki bu zaman ? 
          
          Yetmezdi. 
          
          Bir şeylere ve birilerine alıştığımız zaman , zaman bilimini kaybetmiş oluruz ve ne kadar zaman birlikte olsak bile sıkılmayız çünkü doyamayız  gülümsemesine , hareketlerine , sözlerine , bakışlarına ve dahasına. Hiç bir sözle betimleyemeyiz o anki hislerimizi , kelimelerimizin gücü yetmez. Susmamız gerekir çünkü yetersiz konuşuruz ve bu haksızlık olur. 
          
          Yaşayamadığım ve yaşamak istemediğim duygular bunlar , istesem bile yaşayamayacağım. Daha önce hiç bağlanmadım birilerine , doğrusu bağlanamadım , bu konuda en ufak bir çaba bile göstermedim , çünkü ben korkuyorum.
          
          

uçurumun kenarındayken tuttun elimi ama diğer elinle ittin beni , ilk güvenim, sonra midemdeki kelebekler , en son ben öldüm yavaş yavaş. ama ölmedi içimdeki hisler,  bir müddet belkide asla unutamayacağım o duygular. çünkü sen elimi tutunca uçurumun kenarına gelme nedenimi unuttum ben , sen elimi tutunca hayata tutundum ben. belkide konu zaman ve mekan değildi?.. belkide gözlerindi asıl konu. değil bedenimin kalbimin bile titremesine neden olan gözlerin , sonra da ölmeme neden olan gözlerin. ellerini tutarken bir umut vardı içimde , diğer elinle iterken bile , uçurumdan düştükten sonra bile o eli ellerimde hissettim , inanmak istemedim beni iten elin sana ait olduğuna ve sonunda inandım bu gerçekliğe. sen elimi tutarken hissettim cenneti , ellerin ellerimde olduğu her an , gözlerin gözlerimde olduğu her an hissettim cenneti. gözlerin cennetin en güzel çiçekleriydi benim için. seninleyken, bu dünyadayken , dünyamlayken yaşıyordum cenneti. gerçeklikler  uçurumundan düşene kadar , cismime bir zarar gelmese bile ruhumun paramparça olduğu o ana kadar hissetmiştim seni -cennetimi-.
          
          şimdi ölüden başka bir şey değilim ben , ne dünyamlayım , ne de dünyam var. kim olduğum , ne olduğumu , ne için var olduğumu , nerede olduğumu bilmiyorum ama burası cehennemin kahrolası ateşinden daha sıcak, soğuğundan daha soğuk. rüzgar esmiyor ama içim titriyor bu gün , ateş yanmıyor ama içim yanıyor bu gün. içimde bir yerlerde kalbimde ,ruhumda taşıyorum seni. bir daha senin olmayacağını, senin olamayacağımı bile bile isimsiz her yerde arıyorum seni.