"Umudun Rüzgarı" kitabımdan bir alıntı...
Uçaklar gökyüzünü çizerken, yerde kalanlar vedaların ağırlığını taşırmış…
O gün, bu ağırlığın altında ezilen bir kadına tanık oldum. Kadın, sevgilisini uğurluyordu.
“Kendine iyi bak, olur mu?” derken, tüm varlığıyla ona tutunuyor; sanki ayrılığı ertelemeye çalışıyordu.
Boynuna sarılırken, her saniyeyi hafızasına kazımak istercesine...
Adam ise bir elinde telefonunu tutuyor, diğer eliyle kadının beline gelişi güzel dokunuyordu.
Sevgi dolu sarılışa karşılık, yanağına kısa, soğuk bir öpücük kondurdu.
Kadının gözlerindeki o derin bağlılıkla, adamın bakışlarındaki boşluk arasındaki uçurumu gördüğümde, içimde tarifsiz bir sızı hissettim.
Aşk, bir terazinin iki kefesiydi; biri hep daha ağır basardı.
esdawrites : intagram adresinde buluşabiliriz . :)