Y•

yok be oğlum kimse sormaz beni. görmez de.

kilo almaktan bıktım şu içsem yarıyor amına koyayım 

Bugün cennetten düşmeyelim

her yer karanlık, upuzun bir yol olsa. sadece ben olsam bomboş sokaklarda. taksam kulaklıklarımı kulağıma, açsam rastgele bir şarkıyı. yürüsem, yürüsem, yürüsem... yol hiç bitmese, ben susturabilsem kafamın içindekileri. kurtulabilsem kafamın içindekilerden, sussalar artık. 

Cepsiz bir kıyafet giydiğimde ellerimi nereye koyacağımı seçememekten kaynaklı huzursuz bir his gelip yanımbaşımda peyda olur. Aynı his beni insanların arasında sıkışıp kalmışım gibi hissettirir, ruhumu talan eder. Kendimi nereye koyacağımı, nereye gideceğimi, nerede durmam gerektiğini seçmeme izin vermez. Ne yapacağımı bilmez bir şekilde mıh gibi olduğum yere çakılıp kalır veyahut kendimi saklama isteğiyle yanıp tutuşurum. Kendi evinde bile böyle hissederken nereye saklanabilirsin, diyesim gelir, hafifçe gülümserim. Yer yok. Bunu biliyorum. Bana yer yok. Zaten bu yüzden kaçmadım mı kendime. Belki de kendimi buna inandırmak istedim ama her yerde bu denli eğreti duruşumu başka nasıl kabullenebilirdim ki zaten. 

Sen bakma bana, bugün gülerek anlattığım acıya, kırk gece ağlamışlığım var benim.

hani bazen hiçbir şey olmamasına rağmen rafta öylece duran bardak birden düşer kırılır ya. bende öyleyim. hiçbir şey olmadığı hâlde sürekli düşüyorum, kırılıyorum. paramparça bir hâle geliyorum. tuz buz oluyorum. tekrar tekrar. bu kırıklar benim bir bir sol yanıma saplanıyor. nefesimi kesiyor. bırakın toplamayı bunu görenler daha çok kırıyor sağlam kalan yanlarımı. öylece kaldım. şimdi ben bu kırıkları toplayayım desem daha çok dağılır. ben sadece. bu şekilde. neyse. siktir edin. 

Bomboşusunuz 

Yar dediklerimiz yarrak çıktı 

yıkık bir kediyim ulan ben