Bu seferde sağ işaret parmağımı kestim ve yine benim salaklığım(!). O halimle kendine pansuman yapıp mutfağı toparladım. Çok abartıyormuşum,alt tarafı bir kesikmiş, ne dediğim anlaşılmıyormuş, olan tabağa olmuş... Ailem bile böyle düşünüyorsa arkadaşlarım neler neler düşünüyordur. Birlikte görevimiz olduğu halde hocayla konuşmaya tek giden var,birden bire konuşmayı kesen var,hiç konuşmayan var, arkamdan konuşan var, var da var ama hiç kimse neden bana böyle davrandığı hakkında bir şey söylemiyor. Herkes benden bir şey saklıyor, benden habersiz bir şey yapıyor. Kimse de çıkıp bana iyi ya da kötü benim hakkımda neden böyle yaptığını söylemiyor. Bir arkadaşım bana "senden çok iyi psikolog olur. Savuşturmak yerine dinlwmeyi anlamayı tercih ediyorsun, sorular soruyorsun böylece sonuca ulaşırsın" dedi yakın zamanda. Bir kendime yardım edemiyorum. Etmeye çalıştığım anda biri gelip bütün çabamı yıkacak beni ufak bir şey bile olsa yerle bir edecek bir şey söylüyor. Buraya bu şekilde yazmayı sevmiyorum. Sizi bu yazıyı okumak sonra da cevap verme zorunluluğu hissi altında bırakmak istemiyorum. Ama başka türlü boşaltamıyorum kafamı. Zeliha'nın canı acımaz,kalbi kırılmaz, Zeliha güçlü durmalı çünkü 16 yaşında bir genç kız, Zeliha derslerinde başarılı olmalı çünki bizim ailemiz bunu hak ediyor, Zeliha ev işine yardım etmeli çünkü evin büyük kızı, Zeliha onu yapmalı bunu söylemeli şöyle davranmalı... Ailemle her ne kadar anlaşsakta özellikle annemle aramda büyük bir anlaşmazlık var. Beni dinlemeye çalışmıyor ve babamda sırf o öyle yapıyor diye benim abarttığımı söylüyor.