𝑹𝒐𝒛𝒂𝒍𝒊𝒂

W sierpniowe noce, w małym miasteczku na wzgórzu, można usłyszeć cichą piosenkę śpiewaną przez dziewczynę w zbyt dużej piżamie i włosach wyglądających jak ptasie gniazdo. oto ja. Pasjonatka łaciny, rozmarzona dusza o dość krótkim stażu na tym zwariowanym świecie.
Chciałabym móc powiedzieć, że mam włosy jak Ania Shirley, uśmiech jak Polyanna czy pogodę ducha niczym Pippi, ale podobno nie powinno się kłamać. Co więc mogę o sobie powiedzieć?

Sercem jestem romantyczką, stąd też często miewam poważny dylemat moralny: poświęcić się zadaniom z chemii czy po raz setny przestudiować podręcznik do historii sztuki? Jak już mówimy o sztuce, to jest ona niewątpliwie panią mojej duszy i głowy (chociaż niestety ciałem daleko mi do wyglądu greckich rzeźb). Moim nieodłącznym towarzyszem są słuchawki, wielki słomkowy kapelusz i jaśminowa herbata. A gdybym żyła w bajce, to mojego księcia prawdopodobnie szlag by trafił po godzinie ze mną, bo zasypałabym go szampańskimi historiami, nazwami wszystkich gwiazd i imionami, które przygotowałam dla jeża, którego kiedyś przygarnę. Cóż, widocznie przyszło mi zostać zwariowaną starą panną (z mnóstwem jeży i kotem). 
A jak wyglądałaby twoja bajka?

           ¸„.-•¹°"ˆ˜¨ . ¨˜ˆ"°¹•-.„¸

♡ 𝒂𝒎𝒂𝒕𝒐𝒓𝒔𝒌𝒂 𝒑𝒊𝒔𝒂𝒓𝒌𝒂, 
♡ 𝒑𝒓𝒛𝒚𝒔𝒛ł𝒂 𝒍𝒆𝒌𝒂𝒓𝒌𝒂, 
♡ 𝒉𝒆𝒓𝒃𝒂𝒄𝒊𝒂𝒏𝒚 𝒔́𝒘𝒊𝒓