.

uzun soluklu şiirlerim olmadı benim. yarım kaldığı yerde hep tamamlanmış gibi bitirdim. hiçbir duygum uzun kalamadı. ezbere bilirim dediğim insanların hafızasında da yer edinemedim. bir parça için en ufak parçalarımdan koparak eksildim. en güzel dizeleri tekrarlayıp, en dikenli kelimelerinizi atladım ama içimden atamadım. herkesin geçtiği yollarda durup, adımlara takıldım. ben niye kimselerin ağlamadığı yerlerde ağladım? 

bazen gözlerimi kapatıp seni unuttuğuma inanmak istiyorum.

bir avuç rüzgâra savrulmuş kırık dökük kelimelerle kaldım geriye. sustum. söylenecek ne kaldı ki? sırtımı yasladığım ağaç bile kuruyorsa, suyu çekilmiş bir sevdaya hangi bahar dönebilir? 

bazen diyorum ki belki de bu kadar görünmez oluşumun sebebi, hiç kimsenin bakmayı öğrenmemiş olması. sadece gözleriyle değil, kalbiyle bakmayı. ben ellerimi uzatmaktan yoruldum. gösterip de ne olacak ki? yine kimse tutmayacak ucundan. o yüzden saklıyorum artık. hem ellerimi, hem heveslerimi.

inandığım her şeyin, güvendiğim ellerde nasıl küçüldüğünü gördüm. safmışım. yeşeren bir umut dalı değil. köksüz, savrulan bir zayıflıkmışım gibi. bir söze inanıp, affedebiliyordum. çünkü kandırılmaya müsaittim değil mi? aptaldım. aptaldın. oysa ben kaybetmek için değil, kaybetmemek için iyi kaldım. kötülük bulaşsın istemedim içime. sözleriniz taşlaşmam için yeterdi ama izin vermedim. bu aptallıksa, varsın öyle kalsın adım. ben, kalbimi kirletmeden yaşamaya yemin ettim. 

sen, yanlış bir şehre uğradın mı hiç? baktığın gökyüzü aynı değilmiş gibi hissettin mi? ayrı dünyaların insanıymış gibi değil, aynı dünyanın imkansız zıt kutupları gibi. doğru olmadığını bilsen de gözlerini kapadın mı? odanın duvarındaki tavanı gece örtse de yıldızları görmek gibi. hiç, gitmek istemesen de gitmek zorunda kaldın mı? 

o kadar kırgınım ki cümlelerim hep sen gittikten sonra gitme diyor. 

zararlıymış, zehirliymiş zihnime işleyen. bir hastalık gibi yakamı bırakmazmış. adımlarım aklıma tezatmış. önümü göremez, yönümü bulamazmışım. sanki her köşe başı labirent gibi. balkona çıkmak isterken, eve bile sığamaz olmuşum. 

ben bazen sustum. çünkü anlatınca daha da eksiliyordum. bazense içimde büyüyen fırtınaya kendi ellerimle çatı oldum. ne rüzgâr dinledi beni, ne de ben yıkılmaktan vazgeçtim.

dile kolay, benim seni sevdiğim gibi senin beni sevmeyişin. benim attığım adımlar denizlerle örtülüydü, gösteremedim diye mi? beni hatırladığın gibi bulamayışın, eski günlerim, eski benliğim. bıraktığınla aynı kalmadım. kırılışım var, camları kalbimde. yarayı bırakan sen ve iyileştirmeden gidişinle. sana bahsetmediğim sevgiye keşke bile diyemeyişimle, bilseydin de pişmanlığımla kalacağımı anladım. şimdi, sevil. sevgiyle sarsınlar seni.