Etrafımda beni anlayacağını düşündüğüm insanlar olmadığı için buraya yazmak istedim.
Bu sıralar çok mutluyum. Bir şey olduğundan değil, ilaçlar işe yarıyor. Artık istesem de bir şey düşünemiyorum. Üzgün hissedemiyorum. Küçük bir olayı kendi zihnimde büyütüp günlerce kafamda kurgulamıyorum. Kafamdaki kurgusal karakterler uzun zamandır yok. İnsanların tepkilerinden korkmuyorum sanki. Konuşabiliyorum yavaş yavaş. Onlarda beni dışlamıyorlar gibi. Bazen dinliyorlar. Bazen sözümü kesip bazen koridorda yalnız bırakıyorlar, bazen derdimi dinlemiyolar, çoğu zaman anlamıyorlar bile ne hissettiğimi ama sorun değil. Azaldığı için mutluyum. Sanırım artık silik bir tip değilim. Ailem artık daha anlayışla yaklaşıyor. İçimi döküp konuşabiliyorum. Yanlış anlamamaya çalışıyorlar son olanlardan sonra. Mutluyum. İlaçlara bağlamak istemiyorum çok da. Kendi gücümle yaptım demek istiyorum ama kendimden emin değilim henüz. Bunu yapabilecek gücüm yok benim çünkü. Kafam karışık değil. Hiçbir şey düşünemiyorum çünkü. Her şeyi akışına salmışım gibi. Biraz tuhaf hissettiriyor ama güzel. Teşekkür ederim