İnsanlar gerçeklerden kaçmak için var. Kendilerini kandırmak ve bir çeşit oyuna döndürmek. Yorulduklarında ise yere çöküp geldiği yöne bakar. Yorucudur hayatla oyun. Sen elbet pes edersin ama o daha, daha ve daha fazlasını ister. Elbet tökezlersin sende. Elini uzatan biri, sana güvenen ve senin güvendiğin biriyle ne şanslı çıkarsın. O koca hayat kavramının elinde olmayan Joker kartını çekmişsin demektir bu. Ama eğer yanlış bir ele tutunursan o seni daha da derine iter. Daha çok kırar kanatlarını, duyguların incinir. O saatten sonra ise o çukurdan tırnaklarını kazıyarak, parmakların parça parça olana dek pes etmeyerek ve acı çekerek çıkarsın. O an insanlara bakış açın bir anında değişir. Güvenemez, sevemez, kas katı kalırsın. Yıkıldığını belli etmez ve tekrar koşarsın. Ayakların şu toplayana, toz, toprak, yara içinde kalana kadar. Ama bu sefer düşmez düşürürsün. Hayatın o Joker kartını kime vereceği muamma. Verse bile bir yerden canımızı yakar değil mi ama? Her şeyin bedeli var. Sen çekmezsin ben çekerim. Ayaklarım parçalanana kadar önündeki engelleri yok ederim. Sana zarar vermez belki hayat ama benim engellerim seni tökezletir... Bu sefer koşamam. Yenileceğimi bile bile o tümsekleri aşamam. Seni koruyamam. Üzgünüm. Bana güvenmeyen, benim ise tek dayanağım.
