merhaba ☀️ neler oldu bitti sende böyle, bilmiyorum ama belli ki hırpalanan bir kalp ve kafasındaki döngülerin etrafında koşturmaktan yorulmuş bir beden var. birkaç sene önceki halime benziyor bu yüzden bil ki seni hiç görmemiş olsam da görmekten de ötedeyim.
bir yas sürecindeydim, yas birini kaybetmekle olacak bir şey değil her zaman. bazen insan kendisini kaybettiğini sandığında da farkında olmadan yas tutuyor. çabalar, göz yaşları, uykusuz geçen geceler, hiçbir şey yapmadan dururken bile durmak istiyorum demek… bir farkındalık ya da aydınlanma sayesinde de iyileşmedim, annemle dertleştiğim ya da birilerine anlatabildiğim için de değil. iyileşmedim zaten, sadece fark ettim ki dünüm geçti, yarınım var. iki gün önce bir anksiyetenin ortasında öleceğime inanarak nefes almaya çalışıyordum. öleceğine inanan nefes alır mı hiç? alıyor işte çünkü dünüm geçti, yarınım var. evet, yok gibi geliyor bazen, her şey kaçmış her şey bitmiş gibi çünkü yastayım. kaybım büyük, kaybım ben. ama dünüm geçti, yarınım var.
belki bugünden daha kötü bir yarın var ve bundan korkuyorsun. iki çizgim var sana uzanan burda, birincisi korkuyu belirsizlik yaratır ve yarınlar belirsizdir. ikincisi bataklıktan çıkmayı öğrenmek bile bataklığa batmayı deneyimlemekten geçer. bırak ağlayalım ayaklarımız çamurlara batsın, ellerimiz kanasın, seslerimiz kısılsın. hakkımızdır. kaybımız var sonuçta, kaybımız biz. yarını ve korkuları, yanlış ve hatalı anlarımızı kabullendiğimizde iyileşmeye daha da yaklaşacağız.
lütfen, yardım istemekten çekinme olur mu? çözüm sende değilse belki başka bir yerdedir. senin okuma isteğin beni büyüttü, evimden uzakta sokakta kaldığımda buradan sizinle konuşabilmek beni sabaha bağladı. teşekkür senin hakkındır. sen sadece yardım isteyebil olur mu? ve sakın kendine zarar vermeyi düşünme, yolu yoluna ışık olacak eller var etrafında.
