İzmir depremini birebir yaşamış birisiyim. O dehşet verici hissin, "bitti, tamam, bitti bu sefer" raddesinin ne olduğunu biliyorum. Birçok kişi gibi. Ve yine biliyorum ki, kuru bir geçmiş olsun'un tekrarlayan acılarımıza herhangi bir faydası olmuyormuş. Geçmiyormuş çünkü. En ufak bir tetiklenişte gafil avlıyormuş bizi. Ama sanıyorum tekrar eden şey yalnızca acılar ve kayıplar değil, aynı zamanda dayanışmamız ve birlik olmamız. Hiç tanımadığınız insanların sizin için endişelenip tüm kalbiyle dua etmesi, ta nerelerden yardıma koşup insanlık sınavına dört elle sarılması da keza. Birçok kişiyi merakta bırakıp edip endişelendirmişim. Geç bir dönüş oldu farkındayım, ihmalimin kusuruna bakmayın ne olur. İnsanın yalnızlığını, üzüntüsünü hafifleten desteğiniz için ne kadar teşekkür etsem az. Asla unutmayacağım şu güzelliğinizi. Soran, eden herkesin yüreğinden öpüyorum. Ben iyiyim. Deprem bölgesinde oturmuyordum zaten. Fakat yakınlarımın, dostlarımın bir kısmı afet bölgelerinde ikamet ediyordu. Kaybımız var fakat iyiyim. En azından nihayet buraya girebilecek, bunları yazabilecek isteği edinebildim. Umuyorum siz ve sevdikleriniz iyi ve güvendesinizdir. Kaybı olanlara sabır, haber bekleyenlere kalbimizi ferahlatacak haberler dilerim. İnşallah bugünleri aratacak tek bir felaket daha görmeyiz. Kısa bir süre inziva mı bilemiyorum, kendime çekileceğimden bölüm yazamayacağım. Düşünmek dahil, o kadar külfet geliyor ki her şey. İyiye dair tüm verimimi yitirdim. "Bir hikâye yazıyordum ben" diye düşündüm buraya girince. Unutmuş gibiyim her şeyi. Son iki haftada yaşadıklarımızı, yitirdiklerimizi düşündükçe tüm güzellikler şimdi o kadar uzak, o kadar acı verici geliyor ki. Bir müddet mazur görün beni. Zaten ne zaman eli çabuk bir yazar olabildim ki. Hatırlarsınız, hikâyemiz bitmeden gitmeyeceğim diye söz vermiştim size. Tutmadan gitmem♥️ Mesajlarınız için, her şey için çok, çok teşekkür ederim hepinize. Sağlıcakla kalın.
