Zeynep

Bir varmış, bir yokmuş. Yazdıkça hayat bulan bir kız varmış. Bir kalemi varmış ona arkadaş, bir de defteri bu hayatta. Güzel bir kızmış aslında ama bir laneti varmış. Yazmadıkça yaşlanıyormuş.

Bir gün kalemini kaybetmiş. Saçlarına beyazlar düşmüş, günbegün daha da yaşlanmış ama yine de kalemini aramaktan vazgeçmemiş. Senelerce süren arayışlarının ardından sonunda bulmuş kalemini. Büyük bir hasretle tekrar yazmaya başlamış. Ama başladığında bir şeylerin değiştiğini fark etmiş. Artık eskisi gibi değilmiş. Eskisi gibi hissetmiyormuş yazarken. Ama kendini kötü de hissetmiyormuş. Daha çok kendini bulmuş gibiymiş. 

Hayatı boyunca yaşlanmaktan korkarak yaşayan ve sırf yaşlanmamak için yazan genç kız, hayatında neyin değiştiğini aramaya başlamış bu sefer. Günler akmış, geceler geçmiş, Dünya hep yaptığı gibi eşsiz ve büyük yıldızının etrafında dönmeye devam etmiş. Kız sonunda bulmuş cevabı. Korktuğu şeylerden korkmuyormuş artık. Çünkü zaten en çok korktuğu şeyi deneyimlemiş. Yaşlanmış. Beyaz görmüş saçlarını. Her gün aynada yüzündeki kırışıklıkları izlemiş. 

Artık korkusuzca yazıyormuş. Söylemekten,  konuşmaktan korkmadan... Zorunluluktan değil, özleminden yazıyormuş. Kalemine özleminden...