.

üstüne alındığının altında mı kaldın? 

yalvarsam, ağlasam, kapansam dizine

mezarın içine doğdum ben boşverin sadece gülümseyin. 

Yasaklar davet gibi çağırdı olmazlara, her zaman hep sana yöneldi duygularım, aklımın dur dediği yerlerde duramadım. 

Artık yoruldum yaşamaktan, hep yenildim. 

İnsan tek ömürde, aynı bedende, birden fazla kişi olarak yaşıyor. Her kayıp, her acı tecrübe, her günbatımı ve gözyaşıyla biraz değişiyor. Her kazanım, tatlı deneyim, gündoğumu ve tebessümle değiştiği gibi. İnsan, tek kişi olarak doğup çok kişi olarak ölüyor. 

Kitaplardan bu kadar nefret edilmesinin ve korkulmasının sebebini şimdi anlıyor musun? Onlar hayatın yüzündeki gözenekleri gösterir. Rahatına düşkün insanlar balmumundan aya benzeyen, gözeneksiz, tüysüz, ifadesiz yüzler ister yalnızca. Öyle bir çağda yaşıyoruz ki çiçekler bereketli topraklarda, iyi yağmurlarla büyümek yerine çiçeklerden beslenerek yaşamaya çalışıyor.

mezarda bile çiçek var. 

Al beni de erit ateşinde gözbebeklerinin. 

göğsünde büyüttüğün tenha sokaklar, her biri mezara çıkmıyor muydu? neden yaşamı diler gibi bakınıyorsun? o bakışlar yalan, değil mi? sen ölümü istiyorsun. geceye sığdıramadığın acını, tabuta sığdırabileceğini sanıyorsun.