liz.

hayat insana ucuz şeyin peşinde koşmanın bedelini daima ödetir. 

ama aragon’un şu dizesi de bir gerçek : “göğsüne bastırırken kırar sevdiği şeyi”

insan, sevginin ulaştığı yere kadar gider; bizim koyduklarımızın dışında sınırları yoktur. 

keşke bi sabah güneşiyle kavuşsak yeniden

seni kim yenebilir artık, kendinle savaştın

şimdi senin o durgun ve her şeyden çekilmiş halini, bir yaşam tembelliği zannediyorlar.

bir yere carptigini kolundaki morlugu gorunce anladigin oluyor bazen. nereye vurdum ki acaba diyorsun, ne zaman vurmusum hic hissetmedim ki diyorsun. ama mosmor olmus iste. acimis, curutmus, fark etmemisssin.

anahtar saksının altında.

evren boşluk sevmez ve mutlaka doldurur. 

seni kaybetmekle yüzleştim dün gece,