kelebekadasi_

Cuma, ipimi çekmeye çalıştığım bir günden;
          
          "NE YAPTIĞINI SANIYORSUN SEN!" 
          
          odamın kapısı hışımla açılır açılmaz ardından bu kükremeyi duymuş ve sırtımı verdiğim yatak başlığından doğrulup elimdeki defterimi kapatıp yatağın üzerine bırakmıştım. Ateş saçan gözleriyle bana bakarken sakin bir şekilde omuz silktim. Ne mi yapmıştım?
          Bu lanet yerden kaçmak için ufak bir girişimde bulunmuştum ama maalesef kapının önündeki 2 metrelik korumalar beni farketmiş ve zorla eve sokmuşlardı. 
          Oturduğum yerde bağdaş kurup hâlâ karşımdaki ateş saçan adamı izlemeye devam ettim ve sakince cevap verdim. 
          
          "Bu cehennemden kaçmaya çalıştım, bir sorun mu vardı?" 
          
          Cevap verip, peşine bir de soru yöneltince sakinliğime tahammül edemiyor gibi hışımla ellerini saçlarına geçirdi ve çekiştirerek odada dolaşmaya başladı. Sadece izliyordum hareketlerini, çıldırıyordu aklınca. Şuan gram korkmuyordum ondan artık ne yaparsa umurumda değildi. 
          
          Birden bana doğru yönelmiş ve yatakta yanıma oturup ellerimi koca ellerinin arasına hapsedip gözlerime bakmaya başlamıştı. Dudakları titriyordu, gözleri dolmuştu, daha demin esip gürleyen bu adam saniyeler içinde küçücük bir çocuğa dönüşmüş gibiydi karşımda. 
          
          "Neden yapıyorsun, neden neden neden! Benden neden kaçıyorsun söylesene? Seni seviyorum seni deli gibi seviyorum beni neden istemiyorsun. Benden gitmene göz mü yumayım istiyorsun söylesene." 

güzel yazıların özlendi de bil istedim 

uzun zamandır yoksun da merak ettim :) 

Ağzımda şarabın bıraktığı mayhoş bir tat var, 
          Karşımda en sevdiğim manzaram... 
          Geçip oturmuş öyle, melekler gibi ışık saçıyor farkında değil henüz. Gözlerimi dahi kırpmadan izliyorum başım hafif dumanlı.
          Gözlerimin önünden anılarımız geçiyor bir bir. 
          "Ne güzel sevişirdik biz böyle gecelerde, şimdiki gibi yabancıymışçasına bakıp durmazdık birbirimize" diye düşünmeden edemiyorum.
          Sonra yüzüme ufak bir tebessüm yerleştiriyorum.
          "Doğru ya, bitti artık o sevişmelerimiz,
          Bizim aşkımızın son kalesi düşeli çok oluyor."
          Diyorum. 
          
          - gökyüzündeki ışık. 
          

Daha dün okula gitmemek için yalandan hasta numarası yapıyordum,  kendinden büyüklerle ebelemece oynayacağım diye düşüp dizini kanatıp saatlerce ağlıyordum...
          Şimdi diyorum ki keşke düşsemde yine dizim kanasa, yine okula gitmemek için türlü türlü bahaneler üretsem ama büyümesem artık. Hayatın zorluklarını, insanların gerçek yüzlerini, yalanlarını dolanlarını daha fazla kaldırmıyor bünyem. Keşke o pembe hayaller kurduğum çocukluğuma geri dönsem de şimdi ne olduğu belirsiz, kalbi zifiri siyahla bürünmüş o insanlar beni kıramasalar. Veya diyorum, hafızamı kaybetsemde şu bir kaç sene içinde hayatıma bile isteye soktuğum tüm herkesi unutup rahatlasam...
          Sahi öyle bir şey olsa hiçbir derdim tasam kalmaz, ne bana yapılan numaralara üzülürüm, ne de değer görmeyen kişiliğimi daha fazla yıpratmazdım. 
          Bunu o kadar diliyorum ki, umarım bir gün gerçekleşir. Ve bende kolaylıkla engelleri aşabilirim, içten bi şekilde "sen yabancısın, tanımıyorum. " diyebilirim. 

Bir kaç şarkı önerin, sıkıldım eskilerden.

Gencecikti desinler arkamdan, 
          Hayalleri vardı, güzel yaşamak istiyordu desinler.
          Yorulmamış, tertemiz bir ruha sahipti diye anksınlar. Olurya aniden göçüp gidersem dünya'dan.

Ruhuma çiçekler saçılsın...

Kim ne derse desin, güneş sadece gökyüzüne aittir.

"Ne de fenasın sen." Diyor. 
          Hayret etmeden duramıyorum. Dudaklarındaki kırmızı ruju ve tırnaklarındaki siyah ojeleriyle tanrı gibi görünüyor oysa...
          "Asıl fena olan sensin." Diye geçiriyorum aklımdan, sonra devam ediyorum. 
          "Geceleri rüyalarda buluşuruz..."