T

İstanbul' da yaşamakta olan 23 yaşında sıradan bir insanım. Kendimi herşeyden soyutlamaya başlamıştım. Bozuk bir ruh hali içerisindeydim. Çözüm yazmaktı. Düşüncelerimi özgür bırakmak. Duygularımı doruklarda yaşıyorken benden nasıl normal bir insan olmamı beklediniz ?   

Öfkeliydim. Bu öfkem tüm dünyaya karşıydı. Bardağın boş tarafını görmek zorunda bırakıldığım için sisteme karşı büyük bir kinim daha çok küçük yaşta filizlenmişti. Düşüncelerimin oluşturduğu balçıkta boğulurkten tek kurtarıcım kelimeler oldu. Kelimelerim. Acıya armağan ettiğim ruhum kelimeler ile yüceliyordu...   

Kelimelerim çığlık çığlığa içimde, beynimi yaralarken bende onları özgür bıraktım. Parmaklarım onları özgürlüğe kavuştururken, onların sevinç çığlıklarını duydunuz mu ?