Kurt ve Kuzu 61.Bölüm Kesit
“Sen...” Üzerimdeki gelinlik Mirza’ya doğru hızlıca ilerlememi engellemiş olsa bile, Mirza birkaç gün önce vurulan kendisi değilmiş gibi beni odanın ortasında karşılamıştı. “Hastaneden neden çıktın? Delirdin mi?” Elimi sanki her an düşecekmiş gibi hissettiğimden, koluna sıkcıa sarmıştım. Bu boyutta bir adamı düşerse yakalayacağımı düşünmek aptallıktı belki ama bazı refleksler engellenemezdi.
Güldü. “Sizin için geldim.” Arkasından Devrim’in kapının kenarına yaslanıp, kollarını göğsünün altında birleştirdiğini görmek bir nebze içimi rahatlattığında, kaşlarımı kızgınlıkla çatmıştım.
“Mirza daha yeni bir ameliyat geçirdin.”
“Lütfen gelin hanım.” Mirza ellerini omuzlarıma yerleştirip, başını iki yana salladı. Beni dehşete getiren eylemi yüzünden kızmama bile hakkım olmadığını göstermek için yine güldü. “Kardeşim evleniyor. Bir ameliyattan çıkmak bu günü kaçırmam için geçerli bir neden mi sence?” Gözleri kısılırken, buna itiraz edeceğime eminmiş gibi daha büyük bir gülümseme yerleşti yüzüne.
Beklediğini yapmak o an içimden geçmemişti. “Kendini iyi hissediyorsan…” Derin bir nefes aldım. “Burada olmandan çok mutlu olduğumu söylüyorum o zaman.” Kollarımı kullanarak, daha yeni yaralı olduğunu kendime hatırlatmak şartıyla ona sarıldım. “İyi ki geldin Mirza.” Bundan haftalar, aylar hatta yıllar önce insanlara yaklaşmaktan çekinen, her adımı farklı yorumlamak zorunda kalan ve bunu kendi için işkenceye çeviren İnci’nin beni kenardan izlediğine emindim. Atmak istediği tüm adımları, kaçırdığı tüm fırsatları belki bugünün gelmesi içindi. “Beni kurtardığın için teşekkür ederim.”
Devrim’in koyu mavilerine yayılan yumuşaklık, dudaklarında bu görüntünün onda oluşturduğu gülümseme o benimle gurur duyduğunu cümleye dökmese bile zihnimde yankılanmasını sağlamıştı. Çok uzun bir yolu geride bırakmışız gibi bakan koyu mavilerine, ıslanmış kirpiklerimle karşılık verdim.
