Bazen düşünüyorum tanıdığım halde 'merhaba' bile demediğim insanlar var ama bir başkası onunla tek cümle konuşabilmek için her şeyini verebilir. Dışarda fotoğraf çekilirken tesadüfen biriyle aynı kadrajda yer alabiliyoruz onlar bizim için kötü bir arkaplan olarak kalıyor belki ama o insanlarla bir fotoğrafı olmasını hayal ederek uyuyanlar var. Birileri için ağlıyoruz ama ağladığımız, hayal ettiğimiz şeyleri onlarla rutin olarak yaşayanlar var. İnsanlık doyumsuz, değer bilmiyor. Bir başkasının hayalini yaşıyoruz ama umrumuzda olmuyor çünkü hep bizde olmayanı isteriz. Yaşayamadığımız şeyler bizi cezbeder, hep daha fazlasını hayal ederiz. Her şeyi elde ettiğimizde hayal kuracak bir şey kalmayacak. İşte o zaman da hayal kurabilmeyi isteyeceğiz.
