‏‏‏‏‏‏‏‏esat

söylemiştim ben kaderden anlamam. gerçekten anlamam,

sensiz günlere tekrardan merhaba 

içimiz hep bir hoşçakal ülkesi.

anne, sana kim dedi yavrunu doğurmayı?
          sanki karnında fazla yaramazlık mı ettim?
          senden istemiyordum ne tacı ne sarayı,
          karnında yaşıyordum kafiydi saadetim.
          
          bir kere doğurdunsa sonra niçin büyüttün?
          kundakta beşikte de bir zahmetim mi vardı?
          koynundan niçin attın yavrunu bütün bütün.
          bilmiyor muydun ki o yalnızlıktan korkardı?
          
          sütünden tatlı mıdır anne sanki bu hayat?
          bana, sorsana anne yaşamak bir hüner mi?
          el aç yalvar gündüze geceye boyun uzat.
          bu uğurda bir ömür çürütmeye değer mi?
          
          karnında yaşıyordum kafiydi saadetim,
          anne istemiyordum ne tacı ne sarayı.
          anne, karnında fazla yaramazlık mı ettim?
          anne, sana kim dedi yavrunu doğurmayı?

https://youtu.be/1rhEn8CTvag?si=Jtsc6r59TBpWQIcl

bir şeyler yapmam ve savaşmam gerekiyor, çünkü annem hayırı cevap olarak kabul etmiyor.

yalnızca çiçekler ve ağaçlar kurumaz, insanlar da kurur mathilda.

yüreklerinin en düşsüz yerinde öyle apansız kalakaldım. ben kötüyüm, erdem kimin adı. bir bıçakla rüzgar sokarım içime, sonra iyileşeceğimi söylerim. cam kırıklarının üzerinde sevişmekten bıktım derim. az acıyı arıyordum kendi kanımı içiyordum derim.
          dilsizim, babam da yok benim.

bir kıvrımında bile yok oluyorum. tonlarında kuruyorum hayallerimi, seni sadece gözlerimi kapattığımda sevebiliyorum. biliyorsun seni hep kulaklarımda artık saydam görüyorum. seni bi’ sağırın, sese aşık olduğu gibi seviyorum.

benim tarihim, sadece senin işgalinden söz eder.