n

22-23 temmuz. 
          https://resmim.net/i/WKLDYI
          yaptığımın ne kadar doğru olduğunu bilmiyorum bildiğim tek şey sen bana sıkıca sarılırken ne kadar iyi hissettiğim. seni ilk gördüğümde de ilk birbirimize temas edişimizde de hissettiğim şey içimi kaplayan güven duygusunun beni nasıl sarmaladığıydı. kollarımı boynuna dolarken parmak ucuna yükselişim ve senin belimi sıkıca sarışın. değişmeni umuyor muyum veya senden illaki kopacığımın bilinciyle mi bir şeylere tolere göstermeye devam ediyorum bilmiyorum ama sadece seni yanımda hissetmeye devam etmek istiyorum. inanılmaz yorgun ve baygın geçirdiğim bir güne rağmen iki saatlik bir uykuyu bile tamamlayamamışken yine vapurlardan biriyle karşıya geçtim. beşiktaş'ın bir kısmında el eleydik, tramvayla karaköy'e geçtik. bir tramvaya daha binmemiz gerekirken sen benimle yürümek istediğini ve duvarları komple boyanmış o tüneli göstermek istediğini söyledin. çok yorgundum ama karşı çıkmadım, seninle el ele sahil yolunu izlemek de unuttuyordu zaten. gece boyu binlerce adım attık ve en sonunda evinin oradaki sahilde oturup tütün sarışını izledim. eve geçtik, lucci'yi özlemişim.  sabah tekrar işe gitmem gerekiyordu ama seninle beraber olduğum zamanı uyuyarak çöp etmek istemiyordum. uykunun vücudumuzda oluşturduğu ağırlığa karşı koyamayacak hale gelene kadar konuştuk. yıllarca uykularımızı kaçıracak olan ve vücudumuza değecek olan her elden çekinmemizi sağlayacak insanlardan. küçük bir çocuk olarak nasıl kaderimize boyun eğmek zorunda kaldığımızı. "ne yaptılar bize nehir" dedin bana, bu sözlerin ağırlığı karşısında ne konuşabildim ne yutkunabildim. hıçkıramadım bile. göz yaşlarım aktı gitti öyle. birbirimize kenetlenerek uyuduk. gitmem gereken bir işim olduğunu bilmeme rağmen ayrılamadım senden, seni bırakmaya kıyamadım. 

bak şimdi ağlayacağım ya da seni arayacağım

ömür geçmez

bugün doğmuşsun

seni değil, iyileşmek istiyorum ben

https://resmim.net/i/WEXSQy
          14, 15 haziran. tüm gün yapılan ve yatılan bir ev temizliğinin ardından dışarı biriyle birkaç bira içmek için çıktım. tam evden çıktığımda sana ne zaman konuşmak için müsait olduğun soruma bugün demişsin, yanımda hiçbir eşyam yoktu. yine de reddedemezdim seni. çocukla buluştum, dört bira içtim bir saatin içinde çünkü hiç çekilmiyordu, aklım da sendeydi. yanından ayrıldım, vapura bindim, saat 11'i çeyrek geçe çoktan kapının önündeydim. sana ne kadar sinirli olduğumun farkındaydım ama kafam ciddi konuşamayacak kadar iyiydi ben de sadece kollarının arasında uzanmayı tercih ettim. konuşmayacağımızı da biliyordum zaten, tekrar bira içmeye devam ettik, sen sigara sardın ikimize ve tam uyumaya yelteneceğim saatte güneşin perdenin altından odaya sızdığını gördüm. işe gidecektim daha. öpücükler, ısırıklar, kucaklamalar ve ilerleyen akreple yelkovan, yerinde kıpırdayan güneş. hepsi seninle geçirdiğim her saniyeden bir saniye azaldığının hatırlatıcısı. sıkıca sarılıyorum sana sanki her şey duracakmış ve ben böyle kalmaya devam edebilecekmişim gibi. uyuyorsun, dudakların aralık, nefes alışverişlerini duyuyorum, bir yandan kulağım göğsünde kalp ritimlerini sayıyorum. alarmım çalmaya yaklaştığında kapatıp geri geliyorum ve biraz daha oyalanıyoruz seninle, akan tek şey zaman değil. şakaklarımızdan ve enselerimizden, diz kapaklarımızdan akan ter. kalkıyoruz, "kahvaltı hazırlar mısın?" diyorum, şaşırıyorsun kahvaltı yapmadığımı bildiğin için. sadece seninle biraz daha anım biriksin istemiştim ben de zaten. 

yalnız uyumayı sevmiyorum

https://hizliresim.com/5tswir4
          aylar sonra ilk defa tekrar görüştük, ikimizin de boşluğunu dolduran kişiler oldu ve unutamadığımız anıların yanında üzerimize çöken ağır bir depresyon var. ilişkiler üzerine konuşup daralırken bana "ikimizin de böyle bir kesiği varken sarmamız gerekmez mi?" diyorsun. hayır diyorum, kimseye yara bandı olamam. çok güzel bir evin var kendince özelleştirdiğin, kilden yaptığın eşyaların olduğu bir masa, marangoz köşen -ki seninle marangozculuk konusunda hep kapışırım ama kabul ediyorum benden daha iyi bir marangozsun- ve terasındaki led ışıklar, yer minderleri, mutfağının güzelliği her ne kadar sen sevmesen de çok güzel bir evin var açıkçası içinde yaşamak ve eşlik etmek istediğim.

10.26
          son eminönü vapuru, boğaz ve gemi ışıkları gözümü alıyor, dalgalara yansıyor ve kımıldamalarını görmemi sağlıyor.  kulaklığımda muse çalıyor, duştan yeni çıktığım için hindistan cevizi kokusu burun deliklerimde çember çiziyor, aynı rutini bacaklarım tekrarlıyor, kulağımdaki ses dalgaları tekrarlıyor, fırtınalar ve salyangoz kabukları. hayat sonsuz bir spiralin içinde bunu fark ediyorum.

inanlar birbirlerine yasaktırlar, canım çekiyor diye seni öpemem