[ΤΟ ΚΕΊΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΆΛΟ, ΘΑ ΤΟ ΕΚΤΙΜΟΎΣΑ ΑΝ ΤΟ ΔΙΑΒΆΖΑΤΕ]
Λοιποοοοον
Θα ανεβάσω σήμερα καινούργια ιστορία, την ετοιμάζω, απλά ήθελα να εξηγήσω μερικά πράγματα από τώρα για να μπορείτε να καταλάβετε το περιεχόμενο.
Καταρχάς, ο τίτλος. Διάλεξα το "ras-le-bol", το οποίο είναι γαλλική φράση η οποία δεν έχει ακριβές νόημα. Θα έλεγα ότι σημαίνει "μπούχτησα" ή "δεν μπορώ άλλο". Ουσιαστικά χρησιμοποιείται από τους Γάλλους σε κατάσταση που τους έχει "κουράσει" μία κατάσταση.
Ο τίτλος μου άρεσε πολύ, διότι θεωρώ ότι ταιριάζει με το περιεχόμενο της ιστορίας, και ταυτόχρονα στην Γαλλία θεωρείται φράση με νόημα και όχι κάτι καθημερινό.
Η ιστορία τώρα.
Η ιστορία βρίσκεται σε μορφή αφήγησης, την οποία αφηγείται μία ηλικιωμένη εβραϊκής καταγωγής στην εγγονή της.
Το ολοκαύτωμα είναι ένα γεγονός που με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή που άκουσα για αυτό. Έχω δει άπειρα ντοκιμαντέρ, μαρτυρίες και άρθρα για το εν ονόματι γεγονός. Εκτός από το ότι μου φαίνεται μια αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία για να αφηγηθεί κανείς, μου "ξυπνάει" επίσης συναισθήματα θυμού, αδικίας, λύπης και ντροπής. Για αυτό και αποφάσισα να το υιοθετήσω για την ιστορία μου.
Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι λίγο, διότι μιλάμε για κάτι πολύ βαθύ, στο οποίο χάθηκαν εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Έτσι, θα ήταν πολύ εύκολο να προσβάλλω κάποιον μέσω της ιστορίας και του σαρκασμού μου. Γι'αυτό, μην περιμένετε να είναι σαν τις υπόλοιπες ιστορίες μου. Γιατί δεν θα είναι. Δεν θα είναι χιουμοριστική, ούτε σατυρική. Θα μεταδώσω τα συναισθήματα των επιζώντων με τον καλύτερο τρόπο που μπορώ.
Θέλω να τονίσω πως δεν θα μπορώ να ανεβάζω καθημερινά παρτς στις διακοπές, ακριβώς επειδή θα βλέπω κάθε μέρα αρκετά ντοκιμαντέρ για το ολοκαύτωμα πριν ανεβάσω κάτι. Θέλω όλες οι πληροφορίες να στέκουν, να μην είναι τίποτα στην τύχη.
Εάν φτάσατε μέχρι εδώ, πραγματικά συγχαρητήρια. Θα είναι μια αλλαγή και για μένα και για όσους θα την διαβάσουν. Αλλά καλό είναι να κάνουμε και κάτι διαφορετικό :)
