Vendetta

Yeni birşeyler yazıyorum kitabıma bakabilirmisiniz

Sizlere bu olayı anlattım madem devamını da getirmek istemiyorum. Bahsettiğim kişi vefat etti lütfen dua edin onun için. Belki bu yazıyı gören her insan bir fatiha okusa onun ruhuna iyi gelir. 

Kendinden başka kimseyi düşünmeyen insanlardan
          Kurtulsak yeter, nere ne farkeder?

Hey, bugün nasılsınız? Böyle soruyorum kendim anlatıyorum ama kimseden cevap gelmiyoor. Olsun, ben sizinle konuşmayı çok seviyorum. Bugün biraz sallantıdayım. İlkokul arkadaşım var bir tane, kendisi kardeşimdir. Gerçekten kardeş gibi büyüdük. Onu o kadar seviyorum ki anlatamam. Aramız bir buçuk yıldır azıcık açıldı. Küsmedik ama konuşmadık pek. Babası vefat etmişti ve annesi göğüs kanserine yakalandı. Zaten bunu öğrendiğim gün o kadar yıkılmıştım ki... Annesi bana hep kızım derdi. Beni hep kızı olarak görürdü. Bayramları bile beraber geçirirdik. Onlar babaannemgile gelirdi, arkadaşımla biz şeker toplardık. Kuzenlerim hep bana kızardı onlara satış koyuyorum diye. Kanserinde erken teşhis maalesef olamayınca durum kötüleşti. Bu son bir ayda kanser beynine sıçrayınca iyice kötü oldu. Yatalak olmaya yakın, konuşma yetisini kaybediyor yavaşça. Sevdiğim bir insanın günden güne ölüyor oluşunu bilmek beni sarsıyor. Doktorlar çare yok artık demiş, son evre. Arkadaşımın kim olduğunu bile bazen unutuyormuş ama dün telefonda konuşurken beni hatırladı. Hatırlamam mı diyor bir de. Ağlayasım geldi ama güldüm. Çünkü onun buna ihtiyacı var. Belki insanlar benim çok üzülmemi anlamıyor bile. Ama o benim için çok değerli bir kadın. Arkadaşım dediğim insanla aynı evde uyuyup aynı kıyafetleri giydik kaç sene. Aynı tabaktan yemek yediğim tek insandı. Kardeşim desem yerli yerinde olur ki biz hep böyle deriz ve çocukken de birbirimize söz verdik asla ayrılmayacağız diye. Şimdi benim kardeşimin annesi, o güçlü kadın ölüm döşeğinde. Kanser tüm vücuduna yayıldı ve doktorlar sadece dua edin diyor başka çare, tedavi kalmadı artık. Yine de bir ümit insan bekliyor daha iyi olmasını. Ben de bekliyorum ve sadece dua edebiliyorum. Canı gönülden inanıp kendimizi teslim ettiğimiz bilim, tıp bile bize çare yok deyince tek yapabildiğimiz bu oluyor. Siz de lütfen dua edin. İşte, üzülsem de inancımı ve motivasyonumu yüksek tutmaya çalışıyorum.
          Siz nasılsınız? 

Uzun zaman sonra şu hesaba uğradım  içimden  geldi ,deyim: Belki seni aşırı tanımıyorum  ama çok  düşünceli  kibar bir insansın  hep mutlu  olman dileği ile...

Camilerden şarkı çalınınca tepki verenler neden çomar oluyor? Belki bilmeyen vardır ama orası ibadet yeri, kutsaldır. Sağ çomarları aratmayan sol çomarların kendini bilmez lafları, hareketleri insanı çıldırtacak dereceye getiriyor. Kara miZaH adı altında inançlarla yeteri kadar dalga geçiliyor zaten bunu basına yansıtmaya ne gerek var? Kara mizah öyle de yapılmaz o ayrı konu:D Bilirsiniz ki mizah denilen şey güldürür. Yapılan bu şey saygısızlıktır. Herkes istediğini düşünebilir ve istediği dini, inancı yaşamakta özgürdür. Aynı şekilde saygı göstermek de zorunlu oluyor bu durumda. Benim bütün inançlı inançsız dostlarıma saygım tamdır, asla insan ayırmam. Yapılan bu ahlaksızca davranış, insanların ibadet ettiği kutsal mekanda gidip müzik çalmak o kadar yanlış ki... Savunulacak hiçbir yanı yok. Bu ne din işidir ne dinsizlik. Çomarlıkla da alakalı değildir :D Bu tamamen saygıdır. Ben o insanların inancına saygına duyarken onlar benim camimle alay edercesine çocukça hareketler yapıyor. Çünkü en son ufak çocuklar şaka yapmak için minarelerde amacı dışında şeyler yapardı:D   

İçimdeki umut ışıkları sönmemiş evler gibi ve hatta, aynısı. Gecenin o saatinde karın ağrılarınla, kelebeklerinle ya da öfkenle yapayalnız kalmadığını bilmekle eş değer. Kalan korkulara birebir gelen lambalar o lambalar işte. Sessizliğin, karanlığın altında benimle beraber olanlardır evlerin sönmemiş lambaları. Umut buysa demek ki... Ben de bilemiyorum, her şeyi en baştan yeni yeni öğreniyorum ama umut buysa umut benim. Lambalarım hep açık, en uykulu zamanda ışığın uyutmadığı gecelerde bile. 
          
          Lambalarınızı kapatmayın dostlar, görüp sevinen biri var.

İşler kötü gittiğinde, ki bazen gidecektir,
          Tırmandığınız yol size çok dik geldiğinde,
          Elinizdeki para az, borçlarınız çok olduğunda,
          Gülümsemek isteyip, iç çektiğinizde,
          Biraz daha endişe, sizi daha da kötü yaptığında,
          Gerekirse dinlenin, ama vazgeçmeyin.
          Hayatın dönemeçleri olduğunu
          Öğreniriz hepimizin zamanla,
          Ve birçok başarısızlık tersine döner,
          Sonuna kadar dayanıp, kazandığınızda;
          Vazgeçmeyin adımlarınız ne kadar ağırlaşsa da,
          Esecek bir rüzgarla başarıya ulaşabilirsiniz.
          Tersine döndürülmüş başarısızlıktır, başarı,
          Gümüşe çalan şüphe bulutlarının altında,
          Anlayamazsınız hedefinize ne kadar yakın olduğunuzu,
          Çok uzak gibi görünürken, hemen yanı başınızda olabilir
          Öyleyse, devam edin mücadeleye, en kötü anınızda,
          İşler kötü gidiyor gibi göründüğünde
          Vazgeçmemelisiniz
          
          -C. W. Longeneck
          
          

Burası, bu hesap, o kadar güzel ki sizlere anlatması zor. Bahsi bile beni zorlayacak. Burası hem çok kalabalık hem de yapayalnız. Burası hem yalnızlar için hem de kalabalıkşan insanlar için. Burası hem mutlu insanlar için hem mutsuz insanlar için. Burası herkes için sanki ama buradaki herkes iyi. Çünkü burası benim ütopyam ve burada kimse zulüme katlanamaz. Haksızlığa gelemez kimse. Sokaktaki dilenciye gülümser buradaki insanlar ve o buruk tebessümlerle mutlu olurlar kolayca, acısız. Burası çok güzel bir hesap. Hem herkes benimle hem de herkes asla beni tanımadı. Hem herkes şu an burada hem de kimse yok. Sizleri seviyorum, burası bizim ütopyamız olsun.