Bizden biriyle rast geldim bugün Kafka. Onun da gözlerini feri sönmüş, yorgun, kırılmış. Alaya alıyor ama hayatı. Mutlu mu bilmem, sanırım değil, hiçte itiraz etmedi halinden. Başı dik ama kamburu çıkık. Yazarmış içini küçük küçük cümlelerle. Benim yazdıklarım da sayılır mı yazmaktan? Hiç kimseye anlatma, dinletme derdinde değil sanırım. Ona bir sayfa kağıt bir damla mürekkep yetiyor gibiydi. Bir damla mürekkebi kurusa göz yaşları girecek işe ama izin vermiyor. Gururu başkalarına olduğu kadar da kendine. Biraz ben mi oldu bu yazı? Neyse en çok sen, en çok ben, en çok o oldu.