fleur.

Bazı geceler vardır. gözlerin kapalıdır, aklın bulanık. Uyumazsın, ama uyanık da değildir zihnin. Kendi hayatının kabusundan uyanmak için uyursun.

Engel tanımıyor nefretim.

Düzelmek yalan, mezarda çiçekler var.

Gökyüzü mezarlığı. Yıldızlarda, ağıtlar yakılı.

Notlarını okudum da aynı şeyi hissediyorum bende

https://youtu.be/9eWewdTkghM?si=aoHHR1RjKe91dr5u

ruhsal kanamalar ve geçmeyen yorgunluklar..

          elinde divit kalem, katlime ferman yazar..
          

dilsiz acılar, tarumar eder baharları.

Kafka'nın "palto giymeye üşenirken bu koca dünyayı sırtımda nasıl taşırım ben?" cümlesi gittikçe günlerimi yansıtıyor.