The End

"Gençlik yılların en güzel yılların olacak" yalanının altında çürüyen gençliğimi izliyorum :D

Bazi insanlar dertlerini gider annelerine anlatır.
          
          Bazılarıda gider babalarına anlatır.
          
          Ama bazı insanlar var ki.. işte o insanlar hiç kimseye bir şey anlatamaz. Akşam yatmadan önce yorganın altına girer ve Allah'a sorar "benim diğer insanlardan farkım ne". Ama sorunun cevabını alamazlar. Ağlayarak Allah'a yalvarırlar. Çünki tek Allah onların arkasında durur. Tek Allah onların dertlerini duyar, görür ve hisseder. Başka kimse değil. Dışarıda güçlü ve mutlu gözükürler ama içleri kan ağlıyordur. Yatmadan önce Allah'a öl*mek için dua ederler.

Bardağın kırık parçalarını toplayan ellerim neden paramparça olmuş kalbimi topluyor hissini veriyor. Avuç içlerim acıyor. Cidden çok acıyor ama biliyorum batan kırıklar değil o bahane,kaybolan umutlarım acıtıyor işte..

Her okuduğum kitabın mutlu sonunda kendimi hayal ettim sanki o mutluluğu ben tatmışım gibi düşündüm. Her okuduğum kitapta bir umut besledim kendimde belki bir gün bu mutlu son beni bulur diye ama sonra anladım benim sonum buz gibi suyun altında boğulmaktan ibaretti.

Tek istediği özgür olmaktı bunun için herşeyi göze almaya hazırdı. Her adımında biraz daha kaybetti benliğini aslında hiç var olmamış benliğini demek daha doğru olacaktır. Baskılanan duygularını görmeye başladı yaşamadığını aslında sadece hayatta kaldığını anladığında hayatına son verdi çünki yaşanmamış bir hayatın varlığı onu yormuştu.

Bir gün susmayı öğrendim kimse farkına varmadı. Söylemek istediklerimi gömdüm ruhumun en ücra köşelerine ve çıkmak için direndiklerinde yutkundum onları. Bir daha kırmamak, acı çekmemek için.

Gülüp eğlenmeliydim. Su gibi akmalıydım  şu yaşımda, oysa ağır ağır düşünüyorum geleceği.. Sahi kaç gecem daha böyle huzursuz geçecek? Beni felaketler değil düşünmek mahvedecek.

Ben sürekli sorunlarımı çözmeye çalışıyordum asıl sorun benmişim)

Belki de doğmamalıydım hata bendim belki. Her gün gittikçe kötüleşiyor ve daha beter haller alıyor. Kendimden, çevremden ve dünyadan nefret ediyorum. Düşüncelerimden, fikirlerimden, davranışlarımdan ve diğer herşeyden. Yoruldum. Sadece yoruldum. Her şey garip hal alıyor ve ben bunu kaldıra bilecek miyim bilmiyorum. En başta da dediğim gibi belkide doğmamalıydım. Aslında yalnız olmayı seviyorum, yalnız hissetmeyi değil. Ve şimdi kendimi çok yalnız hissediyorum.

Sən olmayan gecələr`