dvlcr_5636

Büyük bir acı içimdeki acı.Burnumu sızlatıyor ve yutkunamıyorum.Birşey boğazımın tam ortasına yumruk gibi oturuyor.Herşeyin eninde sonunda biteceğini biliyorum.Ve ümit etmeye devam ediyorum.Kim bilir belki hata yapıyorum.Kim bilir belkide doğru yoldayım.Bir insana bağlanmak ve inanmak.Hayatımda yaptığım en büyük hatalarımdan oldu.Şu anda benimle ama gideceğini biliyorum.Herkes birgün gider çünkü.Ellerim titriyor bu yazıyı yazarken.Ağlamamak için kendimi zor tutuyorum.Ama bir yandan da içim sökülene kadar ağlamak istiyorum.Kendimden nefret ediyorum.Bir insan kendinden ancak bu kadar nefret edebilirmiş diyorum.Hayata ve kendime karşı açtığım bu savaşta galibiyetin kimin elinde olacağını bilmiyorum.Bazen kaybettiğimizde kazanmış oluruz.Bunun farkına varmak zor olabilir.Ama sonunda herşeyi anlarız.Anladığımız zaman buna seviniriz.Ama kaybettiğimiz şey bizi biz yapan şeyse eğer?Bu sefer üzülmeye başlarız.Düşündükçe düşünürüz.Delirdikçe deliririz.Ve öldükçe ölürüz.Yürüdüğümüz bu karanlık yolda bize ışık tutacak birileri yoksa hayatımızda hayat çok zor oluyor be.İnsan hep birilerine ihtiyaç duyuyor.Ama değiştirilemez bir gerçek var.Bizi kendimizden başka kimse kurtaramaz…

dvlcr_5636

Büyük bir acı içimdeki acı.Burnumu sızlatıyor ve yutkunamıyorum.Birşey boğazımın tam ortasına yumruk gibi oturuyor.Herşeyin eninde sonunda biteceğini biliyorum.Ve ümit etmeye devam ediyorum.Kim bilir belki hata yapıyorum.Kim bilir belkide doğru yoldayım.Bir insana bağlanmak ve inanmak.Hayatımda yaptığım en büyük hatalarımdan oldu.Şu anda benimle ama gideceğini biliyorum.Herkes birgün gider çünkü.Ellerim titriyor bu yazıyı yazarken.Ağlamamak için kendimi zor tutuyorum.Ama bir yandan da içim sökülene kadar ağlamak istiyorum.Kendimden nefret ediyorum.Bir insan kendinden ancak bu kadar nefret edebilirmiş diyorum.Hayata ve kendime karşı açtığım bu savaşta galibiyetin kimin elinde olacağını bilmiyorum.Bazen kaybettiğimizde kazanmış oluruz.Bunun farkına varmak zor olabilir.Ama sonunda herşeyi anlarız.Anladığımız zaman buna seviniriz.Ama kaybettiğimiz şey bizi biz yapan şeyse eğer?Bu sefer üzülmeye başlarız.Düşündükçe düşünürüz.Delirdikçe deliririz.Ve öldükçe ölürüz.Yürüdüğümüz bu karanlık yolda bize ışık tutacak birileri yoksa hayatımızda hayat çok zor oluyor be.İnsan hep birilerine ihtiyaç duyuyor.Ama değiştirilemez bir gerçek var.Bizi kendimizden başka kimse kurtaramaz…